DÜNDEN BUGÜNE
Geçenlerde bir kişisel gelişim kitabında okuduğum cümle beni çok etkiledi. Aynen şöyle,
"Bir insan sadece hak ettiğine inandığı bir sevgiyi kabul eder. Daha fazlasını değil." diyordu.
Sonra tabiri yerindeyse, şapkayı çıkardım, koydum önüme. Bir hastanın yıllar sonra tanısı belirsiz hastalığının ismine nihayet kavuşması gibi mutluluk verdi. Sanki insanlık adına bir keşifti benim için. Zira en azından gideceğim yolun rotası çıkmıştı ortaya. Bundan sonra iyileşmek için uygun tedavi sürecine girebilecek, belki de iyileşebilecektim.
Tıpkı hazine bulmuş gibi kendime tanımı koymuştum. Sonunda "işte, senin hatan bu" dedim kendi kendime. O cümle bana şimdiye kadar bir türlü toparlayıp dile getiremediğimdi.
Nuri Pakdil dizeleri gibi. Şöyle diyor;
"Ben, bir şeyi hiç mi hiç az sevemedim, hele orta hiç sevemedim:
Hep çok sevdim..
Arkadaşlarımı da çok severim..
Yeryüzüne biterim..
Eve portakal aldığımda kasayla alırım, dayanamayanlar çürür.."
Ben hiç bir kilo portakal almayı bilmedim. Kasayla aldım. Hep çoğu kar cinsinden zararına sevdim. Bazen sitemim oluyor ki, bu da sevginin kabartma tozunu çok kullandığımdan. Şarkıdaki gibi sitem sevgiden doğar. Belki de çaya iki şeker atarken bir şekeri de ben olayım diyedir. Ne bileyim gün içinde samimi bir günaydına bir merhabaya ya da iyi akşamlara taliptim. Tabi gönül hoşluğundan.
Bazı sözler, gönülden düşen şarkılı nağmeler gibi, yakamoz misali pırıl. Çoğu zaman gitmek lazım diyenlerdenim. Aslen, terk ettiğimiz bir kara parçasının bilmem hangi boylam, enlem, yön bildirgelerinin matematiksel konumu değil ki!... O kalpteki çok bilinmeyenli denklemi bir türlü çözemeyişi. Esasen hüznün, göz yaşı bulutlarından kurtulma isteğinin mekanla değişeceğini zanneden aklın iz düşümü. Belki bir deniz, bir yeşil, bir sadık bakış aramak o saf temiz güzellikte. Ama sadece yer değiştirmekle yetmiyor huzurun arayışı. Ben nereye gitsem tüm hislerim benimle beraber geldi.
Terkettiğin memleket, bir çocuğun annesini gördüğü sevinci bir taş üzerine bıraktığı kalbiydi.
