ANI
Giriş Tarihi : 11-12-2022 19:29   Güncelleme : 11-12-2022 19:39

Davetsiz Misafir

Yazan: Nuray Ertığrak -DAVETSİZ MİSAFİR

Davetsiz Misafir

DAVETSİZ MİSAFİR                                         

Durup dururken yıllar önce yaşadığım bir olay geldi aklıma. Kendi kendime gülmekden kendimi alamadım.

Yanımda  küçük kızımla birlikte  Ankara’dan birkaç günlüğüne İstanbul’a gelmiştik. 

Kuzenimle, (sanırım) Moda taraflarında  bir yerde buluşup bir çay bahçesinde oturup dertleşecek biraz geçmiş günlerden konuşacaktık. O zamanlar fotoğraf çekebilen ve çektiğin fotoğrafları bir tek aletle yanında taşıyabileceğin akıllı cep telefonları yoktu. 

Onunla buluşunca  birlikte bakarız, diye eski fotoğraflardan getirmiştim.  

Ama albüm içinde değillerdi de bir poşete sarılı idiler. Peş peşe dizili çay bahçelerinden birine girdik. Hani böyle yerlerde deniz kenarı tercih edilir ya masa seçerken biz de öyle yaptık. Deniz kenarı sayılacak masalardan birine oturduk, oturduk ama burası hani pek de öyle deniz kenarı denecek bir yer değil, hemen yanımız resmen 70 -80 derece diklikte topraklık, küçük otların bittiği bir yamaç, aşağısı kayalık ve sonrası deniz olan yüksek adeta uçurum kenarı olan bir yer. 

Çaylar geldi. Biz sohbet ediyoruz, kızım dinleyerek  bize eşlik ediyor. 

Ben bir ara fotoğrafları çıkardım, onlara bakıyoruz, dalıp gitmişiz, tam o sırada bir rüzgâr çıkıp bütün fotoğrafları denizden tarafa, o dik yamacın çeşitli yerlerine doğru fırlatıp atmaz mı ? Tabii bizler, "Eyvah!" deyip bir an ne yapacağımızı bilemeden  kaldık öylece... Ama  bu durumda yapacak iki şey vardı ya  arkalarından “Vah! Vah ! Tüh ! Tüh!” çekip baka-kalmak ya da ne yapıp yapıp  onları gittikleri noktalardan bir şekilde toplayıp geri almak. Çok zor da olsa ben o bir anlık şaşkınlığın hemen arkasından  yerimden fırlayıp bu uçurum tarafındaki yanımız korkuluklarından öbür tarafa atlayarak onların peşine düşmeyi seçtim. 

Fotoğrafların  savrulduğunu pek çok kişi sanırım görmemişti ama  benim acele ile çitlerin üzerinden atlayıp o dik yamaçtan tarafa geçtiğimi çok kişi görmüş olacaktı. Bir anda kıyıda ki  masaların olduğu yerler insanlarla doluvermiş, "Aman ne yapıyor bu böyle? Delirdi mi bu kadın? Niye geçti o tarafa, kesin düşecek eyvaaah!" gibi konuşmalar, çığlıklar, feryatlar duyulmaya başlamıştı bile çoktan... Bu arada ben daha yamaca adımımı atar atmaz ayağımın altında ki topraklar da  ufalana ufalana  aşağıya doğru resmen kayıp akmaya başlamıştı. İşin kötüsü ortalıkta ne bir sağlam dal, ne beni çekebilecek kalınca bir bitki, ot, falan da görünmüyor. 

Durduğum yerde de çok zorlanıyorum ve toprak akarak beni ha bire aşağıya doğru  kaydırmakta, can havli ile kendilerine el attığım minik minik güçsüz otlarında  tutmamla elimde kalması bir oluyor, ama ne gariptir ki, hatırlıyorum da  ben o an da  düşeceğimi değil de ne yapıp edip bu zor işi mutlaka başarmam gerektiğini düşünüyordum. 

Yukarıdan bağırışan insanların sesleri arasından kızımın, kuzenimin de beni caydırmak için nasıl bağırdıklarını duyuyordum ama  bu işe girişmiştim bir defa caymaya, vazgeçmeye niyetim yoktu.

İnanıyordum  Allah yardım edecekti bana... Belki duyanlara inanılmaz bir şey gibi gelecek ama kah parmaklarım kah ayaklarımı  kayan toprağa  saplamaya, gömmeye çalışarak (ki hep ufalanarak kayıyorlardı) bin bir güçlükle de olsa düşmemeyi  ve milim milim yerimden ilerlemeler yaparak birkaç tanesini toplamayı da başarabildim.

Ama şimdi işim daha da zorlaşmıştı çünkü artık bu eğreti şartlarda iki değil tek elimi kullanmak zorundaydım. Ellerimden birisinde uğrunda bunca zorlukları göze aldığım ve  başka kopyeleri olmayan bu mazi hatıralarını tutuyordum.

Feryatlar, çığlıklar arasında bazen kayarak biraz aşağıya bazen umutsuz görünen çabalarla biraz yan taraflara bazen de sürüne  sürüne yukarlara  kayarak, hiç istemediği bir gösteriyi tamamlamaya çalışan bir cambaz gibi sonunda  resimlerin büyük kısmını  toplamayı  başarabildim. 

Ama daha ilerlerde, bizim oturduğumuz bahçeden ötelerde yanda ki bahçelerin olduğu taraflara doğru savrulanlar da vardı ve daha onları da toplamam gerekiyordu, (  o an da bana nasıl bir gayret ve azim geldi ise) aşağıya kaydıkça yukarıya ve bir yandan da yatay olarak tek elle tutacak yer bulamaya bulamaya ilerlemeye çalışıyordum. 

Neyse ki  sonunda nasıl oldu ben de bilemiyorum ama, Allah’ın yardımıyla kazasız belasız   hepsini  toplamayı  başarabildim. Bu tam anlamıyla gerçekleşen bir mucize idi. Yalnız şimdi yukarıya nasıl çıkacaktım? Bir de o mesele vardı. Son bir gayretle resimleri ağzıma alıp, parmaklarımı kuru ve ufalanan toprağa yine saplaya saplaya  ve insan üstü bir gayretle yine kayarak, yine  yuvarlanarak , binbir güçlükle yukarıya çıkmayı da başarabildim sonunda. Ama kabus gibi bir macera ile, toz toprak içinde... 

Sonradan anladım ki yan bahçelerde oturanlar olayın  farkında değiller  ve  maalesef çıktığım yerde de bir masa  ve orada da oturmuş sakin sakin çayını içip, sohbet etmekte olan insanlar var. 

Ben artık tekrar yan taraflara kayacak, masasız bir yer bulayım da oradan yere ineyim diye tehlikeyi biraz daha uzatacak biraz daha  yuvarlanacak halde değilim. 

Normal hayata  geçiş yapmak için de ne yazık ki  bu masanın üzerine çıkmak zorundayım.

Manzara şu; ansızın uçurum tarafından sürünerek gelen, üstü başı toz toprak içinde bir kadın birden bire masanızın yanında beliriyor ve sizin şaşkın bakışlarınız arasında sanki yaptığı çok normal bir şeymiş gibi mahcup bir sırıtışla, “affedersiniz, kusura bakmayın. Özür dilerim." gibi laflar söyleyerek masanızın üstüne  çıkıyor sonra size “iyi günler” dileyerek yere atlayıp uzaklaşıyor. Tabii bu zavallılar olayın öncesini de bilmedikleri için, ansızın masalarının üstünde beliren bu kişiye, ne diyeceklerini  bilemeden ne olduğunu bile anlayamadan şaşkın şaşkın baka kalıyorlar. 

İşte bu son sahne ne zaman aklıma gelse,  elimde değil, kendi kendime gülüyorum hep... 


                                                                                                                              

Truva Edebiyat Dergisi Truva Edebiyat Dergisi