ÇOCUK
Ne ara büyüdün sen çocuk?
Hangi terazinin kurbanı oldun?
Kaç kalem kırıldı, kaç defter dürüldü
Küf kokulu odalarda kaç ömür yitirdin?
Ele avuca sığmayan yüreğini
Ne zaman savurdun gökyüzüne
Göz pınarlarında ki sıralı incileri kim için
Salıverdin ortalık yere
Hani yanağının orta yerine gömülü gamzen
Toz kir içinde ışıldayan çehren
Saklambaç oynardık biz
Sen hep en tenhalara saklanırdın
Sanki bir sihir ellerinde, okus pokusla kayboluverirdin
Peki şimdi hangi tenhada
Hangi görünmez sihiri yaptın kendine
Ah be çocuk ne ara büyüdün sen
Nerede rengarenk bilyelerin
Yine kimlere dağıttın
Kimlere kandın
Kimler çaldı pamuk şeker düşlerini
Hangi kaldırım taşında kanattın dizlerini
Bak salıncağımız bomboş
Uçurtmanın kanadı kırık takıldığı tellerde
Hatıra defterin kalbin kadar saf, kalbin kadar temiz
Neden çocuk!
Köpürmüş öfken, durgun denizlere karşı
Dalların örselenmiş, eğilmişsin toprağa
Bakar da görmez olmuşsun
Göğe başkaldıran martıları
Hasret pranga olmuş dolanmış ayaklarına
Ya ellerin ürkek, korkar dokunmalara
Yüreğin yamalı...
Yüreğin küskün
Şakıyan dilin şimdi lal
Omuzlarına binmiş asırlık yük....
Ah be çocuk!
Demir parmaklıklar soğuk, hissiz, rutubetli
Üşütüverir umutlarını...
Solduruverir gonca gülleri...
Ne dedin çocuk?
Sağır mı kesildi kulaklar?
Görmedi mi donuk gözler?
İnsanlıktan nasibini almamış meymenetsiz nursuz yüzler...
Simdi herkes yüreğinin karasını karmış ellerinin karasına,
Çalmış senin alnına
Bundan böyle dünya ak, sen kara....
Öyle mi çocuk?
