Cİ/ENNET
Bıktım, usandım sizden… Boğuyorsunuz beni, her gün canımdan biraz daha alıyorsunuz. Sizin yüzünüzden, boynu altında kalası babanız yüzünden, başıma diktiği neneniz, üstüme bıraktığı aha şu ahırdaki davarlar yüzünden… Hepinizden tiksindirdiniz beni. Hep üzüyorsunuz, bıktırdınız, benim dediğim hiçbir şeyi yapmıyorsunuz…
Aniden sesini yumuşattı, bakışları buğulandı. Eğildi; yan yana dizdiği, aralarında birer yaş olan çocuklarının karşısında. Havada çırpınan ellerini beş yaşındaki büyük oğlunun yüzünde, şefkat saçan anne diliyle gezdirdi: Ama dediklerimi bu sefer tutacaksın değil mi akıllı oğlum, ne dediysem yapacaksın, beni üzmeyeceksin. Şu tepemizdeki lamba gibi usulca sallanacağım. Belki ilkin debelenir, bağırırım ama sen sakın ola korkmayasın, kardeşlerine de sahip çıkacaksın, onlar sana emanet. Ne zaman ki ayaklarımın sallanması durur, işte o zaman gidip ahırdaki nenene haber et. Sakın ola benim sallanmam durmadan gitme, e mi oğlum?
Hırıltılar, iniltiler arasında, gözlerinden akan yaşlara aldırmadan put gibi durup karşısında sallanan karartıya baktı. Evin yeni büyüğü bu seferlik annesini üzmeyecekti.
