ÇİÇEK ve KELEBEK
Hayata atılan ilk adım gibi
Önce cesarettim baştan ayağa
Sonra bir o kadar korku.
Yaydan bırakır gibi ilk oku
Bıraktılar sevincimi yaşama doğru.
İnsan yürümeden önce meğer
Kendini yüreklendiriyormuş.
Düşmeyi öğreniyormuş sevdiklerinden
O müşvik annenin iki elinden
Bir tas su gibi dökülmeyi
Öylece akıp gitmeyi öğreniyormuş.
Benim aşk bildiğim ilk heyecan
Ayakta durmaktı inan
O kirli ve soğuk ekrandan
Emojiler yollamak değildi aya.
Düşüp de yeniden kalkmaktı
Yeniden başlamaktı
O keskin yokuşu tırmanmaya.
Ben bir meçhulmüşüm meğer
Damladan deryaya koşan
Bir damla suda görmüş ilk pir i fani
Sonrakiler eğilip su içmişler
Irmağa dönüşen halimden
O sarp uçurumlardan
Bağıra çağıra inişimi görmüşler
Ben sevgi üzre söylenen ilk türküymüşüm
Sevgilim çiçeğe, yaprağa dönüşmüş
Uyuyan gecelerden geçmişim
Harıl harıl üreten gündüz vakitlerinden
Bir tek sevişmeye geç kalmış ömrüm
Öptüğüm her çiçek soğuk bir beden.
Hatırlıyorum
Taş bir duvardı benim
Bir baştan bir başına gide gele yorulduğum.
O soğuk taşları okşayıp öpmekti
Hayatla oynadığım ilk aşk oyunum.
Okudum, hem de Allahın adıyla
Ne Leylaya kandı içim
Ne de Nil bakışlı züleyhaya
Ben her gidişin bir sonu olduğunu Irmaklardan öğrendim Alya
Uçan kuşlardan öğrendim
Uçsan da dönüp geldiğin yuvaydı aşk..
Aşk, "Seni çok seviyorum" değildi
Belki çiçek çiçek gezdirendi kelebeği
Sen kendi akşamında bir Nil çiçeği
Beni yaydan bırakan el
Elbet düşünmüştü her şeyi
Çiçek o cümleyi hiç demedi Alya
Arı böyle bir söz hiç söylemedi
Ama hep geldi uzaklardan
Sevgiyi verdi
Sevgiyi aldı
Dönüp gitti çiçeğin tac yaprağından.
