BİR ÇOCUK ELİ
Gece yarıldı, ay battı
Keskin bir viraj, sanki sırattı.
Enkazın üzerinde canlı binlerce enkaz,
Merhamet! Merhamet biraz,
Yüreğin közünü söndürmüyor ayaz.
Kalbin son durağı biraz ötede, derinde,
Kan isyan etmiş titreyen dizlerinde,
Yaşlar isyanın zirvesinde sel, buğulu gözlerinde…
Umudun kül, güneşin söndüğü an,
Bedenlere keskin kılıç, rezil karabasan.
Aklın kördüğümü, tufanı, seli,
Babaya tutunmuş bir çocuk eli.
Duman yalın ayak
Toz, düşünceye örtü
Kuşanmış kılıcını karanlık, kar
Ruhu yakmadı ateş, beklemek kadar…
Dua dergahında binlerce veli,
Babaya tutunmuş bir çocuk eli.
Ah Irmak!
Ah Irmak, Ayşe, Hasan, Ahmet, Havva!
Üst üste yıkılıyor evler sanki mukavva.
Ah, ah yavrucak!
Közün düştüğü bağrı kim dolduracak?
Şimdi lâl olmuş babanın dili,
Babaya tutunmuş bir çocuk eli.
Sağ moloz, sol moloz, umutlar moloz..
Her yanan yüreğin üzerine inmekte,
Kana boyanmış balyoz.
Söküp kalbini alsalar etmez ki itiraz,
Parmağı bir oynasa, oynasa biraz.
Renkler uçuk, aleme darılmış,
Baba gariban, sessizliğe sarılmış!
Bir o var orada, birde kimsesizlik
Haykırışlara şaşırır başıboş sessizlik.
Daraldı gökkubbe, kıvrıldı yer
Altın tepside getirip dünyayı verseler
Binlerce baharı sunsalar etmezdi;
Gülüşü, yanakları, gözleri, saçının bir teli,
Babanın elinde soğuk, minik bir çocuk eli.
O, suları çekilen ırmak,
O duruş varya o duruş susarak…
Kalbimden bir emir; yere, göğe haykırmak!
Yıldızlar söndü, ay yüzüne perde çekti
Nefessiz kaldı o virane sokak gittin gideli,
Kimlerin yakasında olacak, mahşerde tozlu o çocuk eli?
Ve insan çaresiz kalınca;
“Yer, dehşetli bir sarsılışla sarsılınca.”
Korkularıma şemsiye, acılarıma teselli
Vedanın ilahi resmi, bir çocuk eli.
