BENİM BABAM
Evimizin başköşesinde sararmış resimdi
Benim babam!
Gözleri hep üzerimdeydi
Vakur duruşuyla, sihay rugan ayakkabılarıyla
Bıyık altı gülüşüyle süslerdi çocukluk düşlerimi.
Her Cuma gittiğimiz mezar taşındaydı
Benim Babam!
Su dökerdim toprağına
Sanki topraktan boy verecekmiş gibi gelirdi bana
Kokumu bulaştırırdım kucağımda sarıp sarmaladığım demete
Çiçek değil benim kokum karışsın isterdim toprağına
Ama nafile!
Babamın koynunda sabahlayan
Bir çiçek kadar olamazdım...
Ağlamazdım beni öyle görmesin diye
Sessizce konuşurdum içimden
Sonra eğilir sıcacık bir öpücük bırakırdım
Soğuk mezar taşına....
Gecenin karanlığında parlayan yıldızdı
Benim babam
Karanlığımda sırdaş olurdu bana
Yol gösterirdi kaybolduğumda
Gece uyumadan önce göz kırpardık gizlice birbirimize
Kimse bilmez di sabahlara kadar benim başımda beklediğini...
Annemin göz yaşındaydı benim babam!
Bahanelerin ardına sakladığı
Bazen bir toz olurdu,
Bazen bir soğan,
Siyah beyaz bir sahne,
Yolda yürüyen el ele bir çift
Yanaklarından düşmek için vardı hep bir acelesi...
Acemice yapmacık gülüşleriyle kamufle etmeye çalıştığı...
Ninemin anlattığı masalların
Sayfalarının arasında gizliydi benim babam!
Yakışıklı bir prens
Genç korkusuz şövalye
İçli içli kaval çalan çoban
Yedi cihana hüküm sürmüş padişah
Tarlada ırgat
Gözü kara aşık
Kahramanımdı benim babam!
Göğe kalkan ellerimin arasında saklıydı
Benim babam!
Dilimde duam, kalbimde büyük bir boşluktu
Her baba kelimesi duyduğumda
Boğazıma dizilen hıçkırıktı
Bayramda öpülmeyen eldi
Alınmayan harçlıktı
Boynu bükük kalmaktı.
Hiç görmeden sevdiğim,
Yürek yangımdı...
Dünyalara bedeldi
Benim babam!
