BENİ ÇOCUKLUĞUMA GÖTÜR ANNE
Beni çocukluğuma götür anne!
İnsanın çocukluğu ana vatanıymış,
Yeniden öğreneyim ana vatanımı...
Güneşli bir Pazar günü, Nisan'ın Yirmi yedisinde
İstanbul Bakırköy'de narin bir çiçek
Boy vermiş baharın en güzel deminde...
Anlat bana, şanssızlıkla başlayan
Çocukluğumu...
Garibanlık hırkasını nasıl giydiğimi?
Hiç yanımda olmayan babamı anlat mesela...
Beni çocukluğuma götür ki anne!
İzleyeyim hayatımın filmini…
Sahipsizliğin nasıl zor olduğunu
Komşunun evinde televizyon izlemenin;
Varlık içinde yokluk çekmenin,
İstediğin hiç bir şeyi alamamanın,
Sessizce kuytu bir köşede ağlamanın
En zorlu sınavda her sene sınıfta kalmanın,
Acısı hâlâ duruyor.
Yarım kalan çocukluğumda...
Sen, umudun en inanılmaz şahidisin anne!
İşte senden aldım en güçlü yanımı;
Ama miras bıraktın bana kırılganlığımı...
Dört duvarın içinde kimse duymadı,
Sessiz feryadlarımızı...
Herkes kulak tıkadı üzüntülerimize...
Varlığın güç verdi hassas yüreğimize...
Gökten sahipsiz yerden kimsesizin,
Ne bilsin hüzünlü hikayesini?
Yokluk çekmeyenler...
Bayramlarda giyinip süslenip
Bol keseden harcayanlar...
Benim çocukluğum, senin kalbin anne!
Orda sevgiyle tomurcuklandım.
Güçlendi kırılan bahar dallarım...
Senin eserin şu anki her mutlu anım...
Sevgin benim yıkılmaz rehberim...
Omuzumdaki elin sarsılmaz kulelerim...
İyi ki senin kızınım en güçlü savaşçım!
Bu gün seni dinlerken yeniden döndüm,
Ahh! Canım çocukluğuma,
İki damla yaş süzüldü gözlerimden.
Bir an döndüm o günlere...
Tüm gücümle sarıldım pamuk kalbine
Kalbi cennet bahçesi kadın...
Hiç büyümeyen çocuk kalbim gülümsedi,
Varlığınla...
Unuttum kollarında geçmişi gömdüm maziye...
Editör: Nevin Bahtışen
