BEN ÖLÜM
Ey hayat...
Keskin dönemeçlerin
Bir yanı uçurum dik yokuşların
Azgın kudurmuş suların
Dişlerini kanla ovuşturan kuytuların,
Dipsiz kör kuyuların,
Riya kokan ovaların var senin....
Ey insan...
Balta girmemiş beyinlerin,
Yutkunmayı bilmeyen nefeslerin,
Yontulmamış yüreklerin,
Doymak bilmeyen nefsin,
Kalp kırmayı hüner sanan sözlerin,
Kine, nefrete bulanmış ellerin,
Buz gibi ifadesiz suratların var senin....
Ben ölüm...
Doymak bilmeyen nefsine, aç gözüne
Acımasız zehirli diline,
Ruhu çekilmiş çıplak bedenine
Bir avuç toprağım var....
Dipsiz kuyulara,
Sonsuz uçurumlara,
Kudurmuş sulara,
Keskin virajlara,
Üflenecek bir kıyametim var...
Tüm sahteliklere, arsız isteklere,
Bitmeyen arzulara,
Bilenmiş tırpanım var......
İnsanlığını unutanlara
Yalanlara dolanlara
İki yüzlü riyâkarlıklara,
Harlanmış ateşim var...
Sevmeyi, saymayı,
Hoşgörmeyi, affetmeyi,
İyiliği güzelliği,
Cömertliği, merhameti
Bilmeyen yüreklerinize söyleyecek son sözüm var....
