Aynı Ruh / Galip Duman

AYNI RUH

Birkaç gün önce, uzun yıllar birlikte çalıştığım müdür yardımcısı olan arkadaşımı ziyarete gittim.

Biraz sohbetten sonra, çaylarımız geldi. Tam çaylarımızı yudumlamaya başlamıştık ki, kapı vuruldu, açıldı ve içeriye iki kişi girdi.

Öndeki genç, uzun boylu, yakışıklı, arkadakiyse biraz daha yaşlıydı.

“Buyurun oturun. Hoş geldiniz.” dedi arkadaşım.

Koltuklara oturduktan sonra, genç söze girdi. 
 - Hocam, ben çocuklarımın naklini buraya almak istiyorum.
-  Buraya mı taşındınız?
- Hayır. Ben göreve gideceğim. Çocuklar, orada yalnız kalmasınlar diye babamın yanına bırakacağım. Babam annem onlara yardımcı olur.
- Anlaşıldı.

Arkadaşım gerekenleri açıkladı ve yardımcı oldu.

Ayağa kalktılar, giderken genç arkadaş geriye döndü, teşekkür etti.

- Hocam, çocuklarım önce Allah’a sonra, sizlere emanet.

Ve odadan çıktılar.

Arkadaşımla göz göze geldik.  Ağlamamak mümkün mü?

***

Bu satırları yazarken aklıma geldi. Çanakkale Savaşı sırasında, köyde bir ses duyulur; “Eli silah tutan cepheye! Vatan elden gidiyor! Eli silah tutan cepheye!”

Ali de hemen eve koşuyor, evde bulunan eski bir çakaralmazı kaptığı gibi fırlamış gidecekken, hanımı yeni doğum yapmış, lohusa yatağından kalkmış ve Ali’ye seslenmiş.

- Ali! Nereye gidiyorsun?!
- Cepheye! Duymadın mı vatan elden gidiyormuş?
- Ali! Bari çocuğunun ismini koy da git. 
- Ben karışmam. Ben artık gidiyorum. Siz ne ile çağıracaksanız onu koyun.

***

Her iki teslimiyet de aynı değil mi?
Vatan için her şeyden vazgeçiş…
Aynı ruh değil mi? 
Bu güzel vatan uğruna, anadan, babadan, yardan, serden geçen bütün şehitlerimizin ruhları şad olsun.

Minnettarız…