AYAKLARIM
Ayaklarım, çok yükümü taşıdınız benim.
Düşündüm de siz olmasanız ben ne yapardım?
Üzerinize kalkmadan önce ben yere mahkûmdum.
Sizinle özgürlüğüme kavuştum.
Gözlerimin görmek istediği
Yüreğimin varmak dilediği
Gönlümün özleyip çektiği her yeri.
Nasıl unuturum? Bıkıp usanmadan gezdirdiğinizi…
Yorulup ağrılarla uyarsanız da beni
Dinlendirmedin bir an bile sizi
Hiç bilmeden değerinizi
Vurdum düşünmeden zora yokuşa,
Sizinle koşarken benzerdim kuşa.
Kumda, çakılda yürüdüm acınıza aldırmadan.
Kızıl kanlar aktı dikenler batan tabanlarınızdan.
Aldırmadım sızlasanız da yorgunluktan…
Gitmek istemediğim yere de götürdünüz zaman zaman
Çok oldu kırılsaydı ayaklarım, gitmeseydim dediğim.
Nankörlük edip beddualara gittiğim…
Ya kırılsaydınız…
Ya yine yere mahkûm olsaydım umutsuz…
Ya kaldıramasaydınız beni yerimden.
Nasıl yaşardım?
Günlerimi ben.
Dünyayı gezip görmeden…
Bin kez tövbe olsun.
Geri aldım bütün kem sözlerimi.
Suç hiç sizin değildi ki
Gönlümde, yüreğimde, nefsimdeydi…
İstemeden söz size geldi.
Çok geç anladım değerinizi.
Ah, yine geç kaldım ne yazık ki!..
Sizde de bende de derman tükendi.
Gözlerim, yüreğim af dilemek için sıraya girdi.
Siz bağışlayın bizi
Bu bedende ciğerler vermeden son nefesi
Varlığınızdan yoksun bırakmayın bizi.
Rabbim elden, ayaktan,
Gözden kulaktan etmesin hiç kimseyi…
