AŞIK VEYSEL ŞATIROĞLU
25 Ekim 1894 tarihinde Sivas'ın Şarkışla İlçesi'nin Sivrialan Köyü'nde dünyaya gelen Aşık Veysel Şatıroğlu, yedi yaşında çiçek hastalığına yakalanarak bir gözünü, daha sonra da bir kaza sonucu diğer gözünü yitirdi. Çok küçük yaşlarda saz çalmayı öğrendi. Yunus Emre, Pir Sultan Abdal, Karacaoğlan, Dadaloğlu ve Emrah gibi halk ozanlarından ve çevresindeki aşıklardan etkilendi.
Bir süre Sivas, Tokat, Yozgat ve Kayseri köylerinde sazıyla türkü söyleyerek yaşamını sürdüren Aşık Veysel, 1941-1946 yılları arasında, sırasıyla Arifiye, Hasanoğlan, Çifteler, Kastamonu, Yıldızeli, Akpınar Köy Enstitülerinde halk türküleri ve saz dersleri verdi.
Aşık Veysel’in örnek davranışlarından birisi de, köyünde ilk meyve bahçesi kuran kişi olmasıdır.
Halk şiiri geleneğinde özgün bir yere sahip olan Âşık Veysel, şiirlerinde dünya, doğa ve yurt güzellikleri, ayrılık, sevda, ölüm gibi konuları işledi. Şiirlerinde yaşama sevinciyle hüzün, iyimserlikle umutsuzluk iç içedir. Tutuculuğu, ırkçılığı, din ve mezhep ayrımcılığını eleştiren ve sorgulayan şiirleri de vardır. Herkesin anlayabileceği, gösterişten, gereksiz süslemelerden uzak, yalın bir dil kullandı. Şiirlerini çoğunlukla 8’li ve 11’li hece ölçüsüyle yazdı.
Şiirlerinin birçoğu kendisi tarafından, bazıları da başkaları tarafından türkü olarak bestelenmiş ve geniş kitleler tarafından beğeniyle dinlenmektedir.
Her yıl Şarkışla'da adına kültür ve sanat şenliği düzenlenmektedir.
Deyişler (1944), Sazımdan sesler (1950), Dostlar Beni Hatırlasın (1970) ve Bütün Şiirleri (1984) ozanın şiir kitaplarıdır.
Uluslar arası bilim, sanat ve kültür örgütü UNESCO’nun, değerli ozanımızın ölümünün 50.yılı olması nedeniyle 2023 yılını “Aşık Veysel Yılı” olarak ilan etmesi, Türk Ulusu olarak bizi son derece mutlu kılmış ve onurlandırmıştır.
21 Mart 1973 tarihinde hayata gözlerini yuman Aşık Veysel Şatıroğlu’nu, ölümünün 50. Yılında, son olarak yazdığı, ölüm konusunu çok güzel bir biçimde anlattığı harika şiiriyle ve onun için yazdığım kısa bir şiirle, rahmetle ve saygıyla anıyoruz. Ruhu şadolsun.
GELMEZ YOLA GİDİYORUM
Selam saygı hepinize
Gelmez yola gidiyorum
Ne karaya ne denize
Gelmez yola gidiyorum
Ne şehire ne de köye
Ne yıldıza ne de aya
Uçsuz bucaksız deryaya
Gelmez yola gidiyorum
Gemi bekliyor limanda
Tayfaları hazır onda
Gözüm kalmadı cihanda
Gelmez yola gidiyorum
Eşim dostum yavrularım
İşte benim sonbaharım
Veysel karanlık yollarım
Gelmez yola gidiyorum
Aşık Veysel Şatıroğlu
YAŞIYORSUN HALA ÂŞIK VEYSEL’İM
Yürüyorsun uzun ince yollarda
Mecnun gibi dolaşırsın çöllerde
Ağaçlarda çiçek açan dallarda
Yaşıyorsun hala Âşık Veysel’im
Değer verip çok güvendin toprağa
Ağaçlar bezendi yeşil yaprağa
Tanıklık ettin yaşadığın çağa
Yaşıyorsun hala Âşık Veysel’im
