YETER
Gönül penceremde kırıldı camlar.
Tek tek yaralarıma battı kırıklar.
Esti hasretin rüzgârı, karardı ufuklar,
Dinmez bu rüzgârlar, bitmedikçe ayrılıklar.
Özlemi özlemek mi bilmediğim?
Özleneni bilmemek mi cehaletim?
Zannetme o fanilerde o kaybettiklerim,
Sonsuzlugun sahibine çektiğim hasretliğim.
Yaşlı çınar, emzirdi asırları çatlarcasına,
Katlandı vurulan darbelere, ulvî bir sabırla.
Hiç şikâyet etmedi, bîçare yalnızlıklarına,
Her düşen yaprak, temsil oldu ayrılıklarına.
Dağlar sağdı bulutları iliklerine kadar.
Yol yol iz bıraktı, yanağından süzülen damlalar.
Gebeydi doğacak aydınlıklara, zifiri karanlıklar,
Hakk'a kavuşunca gelecek, hakiki mutluluklar.
Zavallı, zamanı zamana emanet etti.
Oysa her geçen saniye zamanı katletti.
Bir dakika sonrasını, garanti mi zannetti,
Lâkin giden zaman geriye gelmeyecekti.
Tövbe kapısını aralamadan bitecek mi ömür.
Ömür sermayen bitti, gaflet sömürdükçe sömürür.
Yazık gençliğine, ağlaman gerekirken nefsin güldürür,
Bilmez ki her geçen an, ne yazıkki zamanı öldürür.
Yeter, yeter nefsim! Al artık dersini.
Anlamadın mı halâ şeytanın hilesini?
Dolduramazsın o illanenin filesini,
Silkelen, kaybetme Resûl'ünün sevgisini.
