YALNIZLIK
Hayat, ömür, yaşamak ve yalnızlık... Bizler farkında olsak da, olmasak da sımsıkı tuttuğumuz avuçlarımızdan akıp giden bir şiirdir... Ve her şiir farklı bir günbatımıdır her birimizin içinde. Her günbatımı ise yüreğimizdeki, yine kendimize seslendiğimiz bir şiirdir yalnızlık... Belki de sevginin, sevmenin ulviyetine inanarak sevenlerin aldığı bir ödüldür yalnızlık... Yüreğinde besleyip dilin söyleyemediği can acıtan sözlerdir yalnızlık... Bazen, akıl ile yüreğin mücadelesidir yalnızlık... Gözlerin akıtamayıp yüreklere gömdüğü yanaklarımıza yansımasıdır yalnızlık...
ACI TEBESSÜM
Çocukluk yıllarımın acıları ile seni arıyorum anne.
Hani, ben büyüğünce güzel günler görecektik.
Sen sözünde durmadın ansızın kavuştun sonsuzluğuna
Sana verdiğim sözleri ben de tutamadım anne...
Yaşasaydın güç bulurdum değişir miydi bu kader
Yüreğimde saklı kaldı zihnime kazıdıklarım hep keder
Ezdiler üzdüler günah demediler dört koldan sardılar
Beyaz umutlarıma kirli parmaklarını sürdüler
Kader sayfam hep karalı çıktı yenildim bahtıma anne...
Değersizlerin değeri olmadığımı gördüm kendi gözümle
Hiç bir şeyi olmadığımı bilemedim sevdiklerimin anne.
Dost bildiğim düşmanlarım çok şeyler götürdü hep benden
Saflığımdan yakınlarıma hep yenildim anne...
O çok sevdiğim güllerin dikenlerine yenildim anne.
Hayatın namelerine sitemlerim var, isyanlarım var
Eski hatıraları sık sık canlandırıyor karıncalaşan zihnimde.
Gel desem gelemezsin ki anne soğuk gecelerime.
Kahkahayı unuttum dost olmak istedim gülümsemeyle
Bahtıma hep acı bir tebessüm çıktı yenildim anne.
Hepsine, yenilmem dediklerime, yenildim, bittim ben anne.
Bahtım çok soğuk, üşüyen yüreğimi örtebilir misin anne...
