YALNIZ BENİM MESELEM
Yanıp kavrulurken kutsal ülkem,
Sessiz kaldı o kardeş dediklerimiz.
Her yer ateş çemberi, her yer diken,
Can veriyor göz göre sevdiklerimiz.
Çoluk çocuk, kadın çığlık çığlığa kaçışır,
Bunca acı ızdıraba bir de göz yaşım karışır,
Herkes düşmüş keyfi dünya derdine yarışır,
Sanmayın bu zulüm yalnız benim meselem.
Siz sofrada yerken lokma ile kuzu kızartması,
Biz tutuyoruz burada çoluk çocuk diye yası,
Siz toplarken sofrada tok halde tencere tası,
Biz tutuyoruz burda kan revan olan yaralı başı.
Kimse demesin bana için dışım Müslüman,
Herkes olmuş bu alemde gösterişle süslüman,
Gökler ağlarken insanlık olmuş sus pus liman,
Sanmayın bu zulüm yalnız benim meselem.
Kınamaktan başka bir şey gelmez mi elinizden?
Sahte sözlerle sevgiyi düşürmediniz dilinizden,
Bir kez mertçe o kılıcı çıkartmadınız belinizden,
Biz davacıyız her iki cihanda bilin hepinizden.
Devran dönüp elbet rüzgar ters yöne esecek,
Bir gün Rabbim mutlaka bu zulmü kesecek,
Bu zulme susanlar bir gün size de sıra gelecek,
Sanmayın. Bu zulüm yalnız benim meselem.
Kaderimize terkedildik bilmem kim ses edecek?
Sanmayın bu Kudüs yalnız benim meselem.
Editör: Nevin Bahtışen
