VAY BE, SEN NEYMİŞSİN BE PARA
Çocukluğumuzu gençliğimizi,
O en güzel yıllarımızı satmışız.
Servet diye hırsı, intikamı, kurnazlığı biriktirip;
Kumbaraya atmışız
Zamana yenilmiş, su alan gemiye binip;
Biz farkında değiliz, batmışız.
Para ile paranın esiri olup,
En temiz sofrada,
Haramı, tat diye katmışız.
Mutluluk dediğin,
Bir kahve ile o güler yüzde,
Sunulan sevgi değilmiş.
Aşk bahçesinde dokunduğumuz,
O gül ve dikenler bize zehirmiş.
Nereden bilirdik,
Altın tepside sunulan hayat,
Bize boş gelirmiş.
Boş tepsiyi görenler,
Meğer o para yüzünden,
Nelere nelere eğilmiş.
Her kapıyı açar para diye,
En aciz çırak olmuş bizde usta.
Kağıt parçası kadar değeri olmayan gönül,
Benim neznimde hasta.
Aşk bitmiş, şarkılar susmuş,
Bari vicdanını dinle sen susta.
Bir ömre kaç değer biçip,
Neler kaybettirdi değil mi o para bize.
Temiz kalanların da peşinde gezer durur,
Bu ahir zamanda,
Artık seyranlık değilmiş aşklar yaşanınca.
Şimdi kuru samanda
Parasız adam, gereksiz adam deyip;
Herkes resti çekince bir anda,
Meğer o para ile biz,
Kimlere kimlere ne havalar atmışız.
Şimdi unutmuş ev hayatını herkes
Yerken restoranda yemek.
Bir de resim çekip atmak
"Biz her daim böyle zenginiz" demek.
Eskiden mutluyduk,
Yesek de sofrada,
Bir çorba ile bir kuru ekmek.
Bir ömre kaç değer biçip,
Neler kaybettirdi değil mi bize o para!
Bu ahir zamanda,
Temiz kalanların da peşinden gezer durur.
Artık sevdalar seyranlık değilmiş.
Şimdi aşklar yaşanınca kuru samanda,
Parasız adam gereksiz adam deyip,
Herkes resti çekince bir anda,
Meğer o para ile kimlere kimlere biz,
Ne havalar atmışız.
En yüksek mevkide olup
Garibanları ezerek,
Üç kuruş para için herkesi satmışız.
Editör: Ümmügülsüm Hasyıldırım
