TOPRAKTA GÜL OLMAZ ELLERİM
Bilirsen eğer, yüreği yaralıydım,
Öyle ürkekti yüreğim, ölesiye derindendi benim sancılarım.
Tutunamadım bir yerden, yaklaşmıştım ben sana.
Sanmıştım ki yeniden küsmüş yanım barışacaktı hayatla.
Oysa koşulsuz koşmuştum ben bir mum ışığına.
Öyle bir umutlanmıştım ki korkusuz bir yürekle.
Daha çiçekler açmadan solacağını bilemedim,
Say ki öldüm, yaşarken başka tarifi olmazdı bazı dilsiz acıların.
Hep üstünü örtmekle geçti,
Hep saklamakla bitti ömür.
Yuvasına dönemeyen kuşun kanadı gibiydi çırpınışlarım.
Dokuzuncu ayında bebeğini bekleyen anne gibiydi bazı beklentilerim.
Şimdi kızıyorum kendime.
Kardelenler ağlarmış bir daha kar yağar mı diye?
Şu yüreğime kırmızı karlar yağdı,
Şu gönlüme cemre düşecek diye beklerken
Ayak izi olmayan dumanlı yıllarda kaldı umutlarım.
Belki bir gün karlar yağmak isterse,
Söyleyin yağmasın.
Ben toprakları çok sevdim.
Bir daha toprakta gül olmaz ellerim.
Editör: Bilgi Şakar
