TARİH ve İNSAN
"Tarih ve insan" dedi. Yüreğine düşen kıvılcım harlandı. Yüreğindeki heyecan, yüzüne al oldu. Dili dolandı, kelimeler tutukluydu. Ne kadar da uzun bir zamandı. Fani sevdaları, baki vuslatlara emanet edeli. Etmiş miydi?
Zaman denen yitik zaman, her zaman ki gibi yine başını almış gidiyordu. Sevdanın girdiği kapı yıllar önce yok olmuştu. Girişi var ama çıkışı yok.
Girdiği tek kapılı bir han.
Dizlerinde kalmadı derman
Bitti, tükendi artık derken
O muydu küllerinden doğan?
Küllerinden doğmuştu. Yalpalasa da hayatta, hiç vazgeçmemiş, sevdasına sımsıkı sarılmıştı. "Önünde ya da sonunda" diyordu. Elbet bir gün bulutlar dağılacak. Ötelerde bir yerlerde açan güneşe kavuşacaktı.
Kavuştu mu, kavuşur mu Allah- u âlem. Ama sevgiler "Yaradan" içinse, kavuşmasa da olur. "Leyla diyen diller Mevlâ" demişse var mı ötesi? Kum fırtınasında göz görmese de gönül gözü yetmez mi?
Fani sevdalar baki sevdalara kanat çırpmışsa, bir insan başka ne ister ki? Hakikat yolculuğu çoktan başlamış. Alenen bağırıyor huuuu!..
Bir ileri, iki geriydi hep hayatı. Çocuk yaşta başladığı hayat fakültesini birincilikle okuyordu. Ya pes edip hayattan vaz geçecek ya da her gelen gün, her şeye rağmen diğerinden daha ileride olacak. Ya ileri ya geri, ortası yok.
"Tarih ve insan" ne derin manalara sahipti onun için. Hayatını kısaca özet geçse, gerçekten tarih olurdu. İnsan olduğu kadar gerçek bir tarih. Ancak buna bile hakkı yoktu. Hayatının kısa özeti, koca bir ömürdü... Yıllık tarihlere sığmayan bir özet.
Tarihi tekerrür ettiren kısa bir andı. O ana bir ömür yeterdi. Tekrarı mümkün müydü. Hakk Teâlâ dilerse. İşte o zaman hüzün yaprak olup, düştü gönül bağına. Birkaç kelam, bir de bakış, ömre bereket. Dahası muamma.
An sevdaya tuzak kurdu. Sevda, urbasından sıyrılıp "Mevla'ya" döndü. Tertemiz anıları kundağa sarıp en emin makama, Hakk'a sundu.
Emanet, emin ellerdeydi. Gönül biraz sarsılmış fakat çizgisinde taptazeydi. Biraz huzurda sükûnet biraz rüyaya tabiydi. Uyku emanete hakimdi.
Tarih ve insan, onun için insan olmada ki tek çizgiydi. Bazen hayat bir kelimeye bir ömür sığdırıyordu. O da o ömrü o iki kelimeye sığdırmıştı.
Anda kalmadı. Kalamazdı. Hakk'a uzanan yolda temeldi. Kalbini dinledi, çok hızlıydı. Aklına baktı, "yola devam" mesajıyla hakikat yolculuğuna tabi oldu.
