ŞİİRCE / SES VER TOPRAK
“Ağlama, geçecek” dedi,
ayakta durmaya çalışan adamın kulağına.
Hiçbir şey geçmedi.
Çocuk oyunları suskun,
eskici doluşmuş sokağa.
Görünmez oldu
salına salına yürüyen sürmeli gözler.
Çeşme başındaki taşın altına,
köşelerine kalp resmi çizilmiş
mektuplar bırakılmıyor.
Gönül dostu Can dedenin bastonu,
parke kaldırımdan ses vermiyor.
Hatice teyzenin begonyası yetim kalıp,
kimsesizliğe boyun bükmüş.
Ağaç gölgesinde içilen çayın demine,
sahipsiz kurşunlar düşmüş.
Geçecek demişti,
geçip gitmeden önce.
Katran karası yüreklerden havalanan
beyaz güvercinler soluksuz.
İki demir arasına sıkıştırılmış güneş
gözlerle saklambaç oynarken,
esaretin buruk mutluluğu çiziliyor tuvale.
O, geçip gitmişti.
Erken inen gölgeleri ardında bırakarak.
Bir ses ver toprak,
Kırık kanadına inat arşınla gökyüzünü
minik serçe.
Leblebici amca,
iki eski naylon hala kapıda yolunu gözlüyor.
İspirto ocağının kokusu henüz silinmedi.
Çay koyduk, soğuyan gönüllere inat,
Hala dost buğusu üzerinde.
Ses ver toprak!
