SENİ TANIYAMADIM BABAM
Babamı hiç tanıyamadım. Babam öldüğünde, annem bana hamileymiş. Hiç anlaşamadığım Yadigar ismi de, bu yüzden konmuş.
Büyüdükçe sormamışım bile “Babam nerede?” diye. Aklım biraz erdikten sonra, ilk defa Babalar Günü’nde arkadaşlarım babalarına hediye alırken, benim babamın olmadığını farketmiştim.
Sahi, baba sevgisi nasıl bir şeydi? İnsan, hiç tanımadığı birini sevebilir miydi?
Bir resmi vardı albümde, bakıyordum arada. Hiçbir şey ifade etmiyordu. Sevmek, özlemek istiyordum babamı.
Annemi az çok hatırlıyordum. Sevgisini de iyi biliyordum. Çünkü kokusu hala burnumdaydı. Nasıl güzel bakar, nasıl güzel gülerdi, canım annem.
Büyüdüm, büyüdükçe etrafımda babalarıyla, kızlarını gördükçe, içim sızlar biraz kıskanırdım. Çocuklarıyla birlikte oyun oynayan babalar görür; “Benim babam olsaydı, böyle oyun oynasaydık.” diye sızlanırdım. Çocuk aklımla, babanın oyun ve gezme için olması gerekli olduğu gibiydi.
Pinokyo masalını okuyordum. Masaldaki tahta çocuk için sevgiyle, özveriyle baktığını okudukça, baba özlemini biraz anlıyordum. Pinokyo’yu bile kıskanmıştım.
Bazen, kendimi ağaç kovuğundan çıkmış gibi hissediyordum ve nerede bir ağaç görsem sarılasım gelirdi. (Hala öyle).
Ben bir ağaç dalıydım, Pinokyo ise ağaç parçası. Gepetto Usta, nasıl bir çocuk özlemiyle Pinokyo’yu yapmış, korumuş kollamıştı.
Benim de bir babam olsaydı, mesela ben bir masalda olsaydım, hayal bu ya, babam yanımda. Bütün aile bir arada.
Bana, böyle sevgiyle bakıp, bir parçam, hatta kalbim kırılınca, onarsaydı.
Editör: Ümmügülsüm Hasyıldırım
