KARADENİZ'İN HIRÇIN ÇOCUĞU / VOLKAN KONAK
Efulim
Ayletme beni
Yarim yarim
Dido
Cerrahpaşa
Ömrüm ömrüm
Hastane önünde incir ağacı
Kadınım
Nesine yar nesine
Karadeniz’in hırçın çocuğu.
Mavi denizlerin gezgin seyyahı.
Mavinin bin bir tonu…
Ne çok dokundun türkülerinle, şarkılarınla, bağrı yanık ezgilerinle yüreğimizin bam teline.
Her şarkının bir hatırası yaşanılmış, bir hikâyesi var bende ve hepimizde.
Bir başka güzeldi şarkılar sen söyleyince. Kadınları yüceltince.
Dalgalanırdı Karadeniz’in hırçın suları. Özgür bir kuş sürüsü gökyüzünde süzülürdü.
Ne hoş adımlarla geçtin hepimizin gönül penceresinden. Maneviyatı güzel adam.
Bütün şarkılarına aşinaydım ama iki tanesi sanki bana yazılmıştı.
Eşim uzun süre yurt dışında çalıştı. Ben ve evlatlarım çok ayrılıklar yaşadık. Vuslatı özlem çekerken.
Her özlediğinde bizi, Efulim şarkısını gönderirdi bana. Hüzünlenerek dinlerdim.
Eşimin saçları hep uzundu. İlk yurt dışına gittiğinde küçük oğlum 2 yaşındaydı. İki seneye yakın durdu. Ben hep resmini gösterirdim. “Efe’cim babanın resmi. Uzun saçlı ve top sakallı. Tıpkı Volkan Konak gibi beyaz uzun saç top sakal.”
Bunu çoğu kez anlatmışımdır. Bir gün televizyonda Volkan Konak şarkı söylüyor. Oğlum koşarak ekrana sarıldı.
- Anne bak, Volkan babam.
O ânı ömrüm boyunca unutmam. Çocuk benzetmeden babası sandı. İki yıl boyunca Volkan Konak onun görmediği babası profilindeydi. Onu görünce heyecanlanırdı. Sevinç çığlıkları atardı.
Nasıl anlatabilirsiniz ki iki yaşındaki çocuğa?
Derken iki yıl sonra eşim izne geldi. Küçük bir bisikleti vardı oğlumun onun üzerindeydi. Eşimi görünce öyle bir irkildi ki. Yaklaşmadı. 19 yıl eşime hiç baba demedi. Bu gurbetlik aşağı yukarı on yıla yakın sürdü. Allah’ıma şükür şu an baba diyor.
Bir gün eşim oğluma sordu; “Oğlum bana neden baba demiyorsun?” diye.
“Sen de o kadar uzun bırakmasaydın bizi” cevabını aldı. “Ben seni görmeden tanımadan büyüdüm."
Kimin hayatında bir Volkan Konak şarkısının bir hatırası yok ki?
İkinci şarkı da; “Hastane Önünde İncir Ağacı”
O da benim en hüzünlü hayat hikâyem. Daha altı yaşındayken, dört ay kadar hastanede yatmıştım. Annem sandalye üzerinde canı yana yana evladı için bu şarkıyı söylüyordu. Hâlâ yankılanıyor sesi kulaklarımda. Sahipsizliğin, yanlız bırakılmanın çaresizliğin sesiydi o.
Seni hiç unutmayacağım. Unutmayacağız, Karadeniz’in hırçın ruhlu özgür çocuğu…
Anılar dağarcığımızın en özel ve güzel köşesinde kalacaksın.
Devrin daim olsun…
