GONCADAN GÜLE
Nilüfer, bir seher vaktinde, bahçesindeki güllerin yanına gitti. O sessizlik ve dinginlik onu içine çekmişti.
Bütün çiçeklere gözüyle tek tek dokundu. Başını çevirip hemen yanındaki kırmızı gül goncasına baktı. “Ne kadar güzel” diye düşünürken…
Gözlerine inanamadı. Bir taraftan gün doğmaya çalışırken, gonca gülün yaprakları tek tek sırayla açıldı. Gonca artık kırmızı bir güldü.
Gördüğü bu sihir gibi olayın karşısında adeta büyülendi. Ruhu başka bir aleme gitmişti. Dün goncaydı, bugün gül. Az önce geceydi, şimdi yeni doğan gün. Ne gonca eski haline dönebilecekti, ne de dün geri gelebilecekti. Gonca ve gün, kendi alemlerinde yolculuklarına çıkmışlardı.
Eğer sessizliğe eşlik edip dinleyebilir bütünleşebilirse, doğanın inanılmaz şarkısını duyabilirdi. Gözlerini kapayıp denizin, dalgaların fasılalarla kıyıya vururken huzur veren o ritmik sesi duyduğu zamanlardaü olduğu gibi.
Doğanın bir ritmi, bir aritmetiği, kendini yenilemesi ve bir melodisi vardı. Bütünleşebildiğin zaman, başka başka alemleri vardı. Bunları duyup hissedebilmek, bu alemlerin içine dalabilmek, ne kadar güzeldi.
İnsanlar da, doğa gibi doğumdan ölüme kadar ruhsal ve fiziksel olarak hep bir değişim ve gelişim içinde değil miydi?
“Fiziksel olarak beslenip gelişirken, ruhumuzu da maneviyatla beslemek geliştirmek zorundayız. Onu, iyilik ve güzelliklerle beslemeliyiz. Yoksa, bedenimiz gelişirken ruh mahrum kalırsa; yaşayamaz, sadece bir bedende nefes alır veririz. Bu yaşamaksa…” diye düşündü.
Hayatta, gece de olacak, gündüz de; Gonca da olacak, gül de; yağmur da olacak, fırtına da. Bunları karşılarken kötülüğe bulaşmadan, iyilik ve güzellikleri hedef alarak duygularımızı ve ruhumuzu dondurmadan yaşayabilmek lazım…
“Dünle beraber gitti cancağzım
Ne kadar söz varsa düne ait
Şimdi yeni şeyler söylemek lazım”
(Mevlana Celaleddin-i Rumi)
Editör: Nevin Bahtışen
