ÇOCUKLUĞUM
Dalıyor gözlerim uzaklara,
Çok çok uzaklara...
Bakıyorum uzun uzun,
Sanki bir şey arıyormuş gibi.
Oysa ne bulabilirdim ki
Bu yolculukta?
Şu giden kim, kimdi o giden?
Çocukluğumdur belki de...
Sahi o da mı bırakıyordu beni?
Keşke koşup sarılabilsem,
Gitme kal, diyebilsem.
Oyun oynardık yine çocukluğumdaki gibi.
Ama gidiyordu,
Ardına bile bakmadan gidiyordu.
O yokken ne yapacaktım ben?
Üşürüm ben, gitmesin, kalsın, hep kalsın.