BİR KİTAP: BANA GÜNEŞİMİ GETİR / SİNAN YAĞMUR
Yüreğimin sızlaması, gözlerimin nemlenmesi, aşığın sazın tellerinden dökülen yağmur yüklü nağmelerin biçareliğindendi.
Dünyaya gözünü açan Veysel, çiçeklerin güzelliğini nakş ederken usundan gönlüne, nerden bilecekti çok sevdiği "çiçek" sözcüğünün hüsranı olacağını.
Sevdi, hoş etti içindeki kelebekleri, kollarını açtı doğanın serinliğine, maviliğin sonsuzluğuna. Birgün gelecek, bunların sadece hisle anlaşılacağını nerden bilecekti?
Yarının nasıl olacağını kimse bilmez, kestiremez. Başa gelen kazalar kaderdir insanın doğasında. Bilseydi kazanın geleceğini, babasının yanına gitmezdi, geleceğin aşığı. Babasının çaresizliği yürek burkarken Veysel'in güneşin sıcaklığını teninde hissederek; "Baba, bana güneşimi getir" demesi beni bitirdi.
Sevmediği sözcüğü kullanmak yakışık olur mu? Olmaz. İki gözü kapansa da, acunu görmeye gönül gözü ömrüne aydınlık oldu. Onunla gördü arştan göğe. Babası, hep ona inandı. Yıllar nehir oldu aktı, kırık sazı yoldaşı oldu. Yalnızlığını, karanlık dünyasını, kırık gönlünü, yoksulluğunu sazın telleriyle dertleşti. Yol göstericisi, ismini veren olsa da, onu yalnız bırakmayan gönül dostlarıydı. Dergâh, acısına em oldu. Hamdı, yandı. Aşka erdi. Aşk ateşini tevhidle yaktı. Ondan ögrenilecek ne de cevhere sahip.
Bugün hala severek dinlediğimiz türkülerindeki sır bu otobiyografi ile aydınlanmış oluyor. Aşık Veysel'i yakından tanımak istiyorsanız, onun hayatındaki bilmediğimiz kesitleri öğrenmek istiyorsanız, yazar Sinan Yağmur’un şiirsel bir anlatım ile yazdığı bu, Aşık Veysel otobiyografisini okumalısınız.
Yıllar önce okuduğum, yazarın; “Aşkın Gözyaşları“ serisinde aldığım tadı bugün “Bana Güneşimi Getir” ile tekrar aldım.
“Ben gidersem sazım sen kal dünyada hey
Gizli sırlarımı aşikâr etme mey
Lâl olsun dillerin söyleme ya da hey
Benim her derdime ortak sen oldun hey
Ağlarsam ağladın gülersem güldün hey
Ben bir insanoğlu sen bir dut dalı hey
Ben babamı sen ustanı unutma hey
Unutma hey unutma hey unutma hey.
