BENZEMEYECEĞİM SİZE
Bugün kitaplarımın tozunu aldım,
Kaç saat sürdü bilmiyorum,
Her okuduğum kitapta zamanın çizgileri varmış gibi duygulandım.
Kimisine not almışım, koymuşum içine,
Kimisinin bir kenarına karalamışım bir şeyler.
Sayfalarını çevirdikçe kül rengine dönmüş güller.
Tek tek baktım, sayfa sayfa çevirdim,
Altını çizdiğim yerleri okudum tek tek;
“Şunu şu zaman, bunu şu zaman okumuştum” diye iç geçirdim.
Kimini üzgünken,
Kimini kalabalık yalnızlıktan kaçarken,
Kimini kendimi ararken,
Kimisini de arkadaş, dost sandıklarımın,
En yakınlarımın üzdüklerinde, kırdıklarında, ihaneti yaşattıklarında okumuştum.
“Benim en iyi dostlarım” diye kitaplara diyorum artık…
“Beni en iyi siz anlarsınız” diye koşarak gelirim.
Gözümü kapatır seçerdim,
Hangisi gelirse onu okuyacağım,
Bakalım bana ne anlatacak?
Beni bulunduğum duygulardan nasıl çıkaracak?
“Hangi hayat, hangi söz,
Hangi cümle bana iyi gelecek?” diye okumaya başlardım.
“İz bırakanlar” vardı aralarında.
Kendimi o kitaba hapsettiklerim,
Hepsini birer birer okşadım,
Sohbet ettim,
Yalnız birinin arasındaki not diğerlerinden biraz daha uzundu.
Diyor ki; gamlı kuş,
Çok üzüldüm bugün bana yapılanlara,
Biraz ağladım,
Kanatlarım kırılmış, canına ağrıyor her yerim,
Evet, beni üzdünüz, canımı yaktınız ama. Benim acım geçer, Allahı’n izniyle.
Belki bazı acılar geçmeyebilir, onlara da benimle yaşamayı öğretirim.
Ama ama!
Ben üzüldüm diye beni güçsüz sanmayın,
Ben sizden daha çok güçlüyüm.
Unutmayın ki mazlum olan, zalimden daha güçlüdür!
Ben buna inanıyorum ve size acıyorum.
Zulüm ettikçe mutlu olun siz,
Güçlü olduğunuzu zannedin sadece.
Ben inanıyorum ki öyle değil,
Allah sabredenlerin tek şahidi…
Nasıl olsa kurulacak o güzel mahkeme bir gün.
Şimdi ben size karşılık vermiyorsam, Yaptıklarınızı ben de size yapmıyorsam,
Benzemeyeceğim size, Benzetemeyeceksiniz…
Vallahi hiçbirinizden korkmuyorum,
Beni insanlığımdan edemeyeceksiniz,
Siz güçlü kalın, ben insan kalayım,
Ben inandığım yolda yürüyeyim..
Gücünüz yetiyorsa eğer,
Siz kendinizi kurtarın
O güzel mahkeme kurulmadan…
