ANNEM
Yoksun
Bir anlamsızlık yokuşunda yavrun.
Yoksun...
Herşey yavan, her şey tatsız tuzsuz şimdi
Bal evladım dediğin yavrun...
Yolumu kaybettim anne
Sen varken daha kolaydı
Tüm yokuşlar, tırmanışlar
Şefkatli ellerinin sıcaklığı anne
Her yerde onları arıyor benliğim
Kayısı kokulu ellerin anne
Zihnimden hiç çıkmıyor
Yoksun
Sabun kokulu beyaz çarşaflar kayıp
Saksıda çiçekler
Mutfakta afiyetler
Anne
Annem
Çocukluğum kayıp
Bir yetim derdi sardı ruhumu
Nereye koyduysan ordadır
Sesin yok.
Anne
Sen yoksun
Avaz avaz akıyorum
Sen kokulu kaleme
Yoksun
Gerçek olan tek sevgim
Sığınağım, limanım
Nane limonun
Tavuk suyu çorbam
Annem
Boğazım acıyor.
Bir yumru geziyor bedenimin her yerinde
Seni bulamıyorum korkulu gecelerde
Bana kalan boncuklu yazman
Yıpranmış mendilin
Yüzünü fotoğraflardan anımsıyorum
Mimiklerin yok anne
Bakışlarının sıcaklığı yok
Anne
Canım acıyor
Çok acıyor
Toprak sen kokar mı diye her yağmurda koşar gelirdim sana
Kokmuyormus anne.
Süt kokusu, pudra kokusuna karışıyor
Çocukluğum yok ki anne
Kokular her yerde olsa bile
Hiç bir çiçek sen gibi kokmuyor
Anne...
Acıyorum, üşüyorum...
Korkuyorum
Bir yudum sesine hasretim
Yavrum diyen.
Giden gelmiyormuş
Biten başa dönmüyormuş.
Bir tek hasretin avuçlarımda yanık izi
Bir de sevgin.
Kalbimde mührü dua
Şimdi neye yarar gözyaşlarım
Feryadım neye yarar...
Sen yoksun annem.
