ZORAKİ GÜLMEK
Gözlerimi yumdum.
Kocaman iç geçirip varlığımı düşünüyorum.
Ah keşke yaşasaydı, anneme sorsaydım!
Ya babama ne demeli, bari bekleseydi büyümemi
Şimdi hayalimde beliren o boşlukları neyle doldurayım?
Çok korkuyorum çok, derinlerde bir yerlerde duran umudum da çekip gider mi?
Konuşuyorum benimle, sen kalbini sakın bozma!
Gözlerim dolu dolu gökyüzüne bakıyorum.
Uçmasın diyorum şu güvercinler, kıskanıyorum.
Nasıl da cilveli kanat çırpıyor yavrular!
Türküler, şiirler de derman olmuyor bu zamanlar.
Gözlerimin önünden siyah bulutlar geçerken,
Ben beyaz
duygularıma binip uçmak istiyorum aslında.
Gece oldu, benim gözlerim kapanmak üzere
Ve korkuyorum uyumaya:
Ola ki eski bir rüya ile karşılaşırım.
Ne olur, kimseye söyleme yüreğim!
Önce annem beni öpsün, babam ilk beni kucaklasın.
Çocukken parçalanmış duygular merhametsiz olur mu hiç?
Haksızlığa susuyorum, çünkü cevap vermeyi öğrenemedim.
Ey hayat, yapma bunu bana!
Kafam çok karışıyor.
Riya iyi bir şey mi?
Buralarda herkes "Seni seviyorum" diyor.
Büyük bir yalan bu.
Burada umutları vuruyorlar anne!
Yumuşak bir kalbi de kimse sevmiyor baba!
Editör : Nevin Bahtışen
