SUSMAYI SEVİYORDU
Korkarak girdim içeriye,
Selam verdim kısık bir sesle,
Suçumun farkındaydım..
Vicdanım rahatlasın diye,
Bekledim öfke dolu sözlerini.
Sadece göz ucuyla süzdü beni.
Lisanı haliyle diyordu
En sevdiğim evlat üzdü beni..
Babam susmayı seviyordu
Konuşur gibi bakıyordu...
Soğuk bir kış günü,
Eve girdim, ev sıcacıktı
Evde huzur kuşları uçuyordu.
Annemin keyfinden anlamıştım
Babamın keyifli olduğunu!
Tebessüm babamın yüzünde
Saatlerce mekan kurmuştu.
Ekmek davasını kazanmış gibiydi.
Gerçi, ekmek aslanın ağzındaydı.
Ama babam aslanı da satın almış gibiydi...
Sevincini kelimelere döksün diye
Bekledim bekledim, vazgeçtim...
Babam susmayı seviyordu
Konuşur gibi bakıyordu....
Ara ara yakalardım
Babamın şefkat dolu gözlerini
Gözleriyle başımı okşuyordu..
Biliyordum sevgi dolu sözcüklerin,
Babamın büyük yüreği karşısında,
Küçücük kaldığını....
Ama kulaklarıma söz geçiremiyordum
Duymak istiyordu işte!..
Babam susmayı seviyordu
Konuşur gibi bakıyordu....
Ben, babamı hiç koşarken görmedim
Ya da fazlaca çoşarken..
O sırtımızı yasladığımız dağdı
Belki de dağlar böyle olmalıydı..
Saçındaki beyazlar hayata ödediği diyet
Çektiği acılardan yüzündeki ciddiyet..
Çocuktum ben, bilemezdim
Çocuklarını büyütürken
Babamın içindeki çocuğun öldüğünü..
Babam susmayı seviyordu
Konuşur gibi bakıyordu..
