SON FISILTI
Göğsüne gökyüzünü sığdırmıştı. Sessizce yazmaya devam ediyordu.
Bir bardak çay bir de çimen kokusu arada bir esen rüzgar ruhunun derinliklerine adeta kelimeleri fısıldıyordu.
Yüzünü çevirdiği her yer sessizliğinin bozulmasını tetikliyordu. Bir yığın kırışıklıklarla dolu çamaşır odasıydı sanki göz bebeklerini sabitlediği her taraf.
Ütü bozuk olmasa sırayla ne varsa ütüleyecekti; birikmiş olan her şeyi ama her şeyi.
Ne alı ne moru ne sarısı ne de siyahı kalmayacaktı artık.
Belki yemyeşil görünen çimenler de nasibini alacaktı bu bakışlardan.
Rüzgârın sesi ise yetmemişti bir an... Kulaklarındaki uğultu, iç sesi, dili hepsi birbirinden kopuk bir senfoni orkestrası gibi kalbinin derinliklerinde davullar çaldırıyordu.
Atmak için geç kalınmış bir çığlıktı onunkisi beyninin içerisinde yankılanan ve susturması mümkün olmayan.
Susmayan aslında göğsüne sığdırdığı gökyüzüydü.
Elleri titriyordu. İki çizgi arasında son satırlarını yazdığını bile bile kelimeleri can çekiştiriyordu.
Yaşamın içine çektiği kokusunu bir nefeste bırakmıştı. Daha göz kapakları kapanmadan elinden düşen kalemi toprakla buluşmuştu. Son sözleri ise sessizliğin ona fısıldadığı kelimelerin mahcubiyetiydi.
"Can suyu olmaya hâl bırakmadılar."
