SİYAH KALP
Ölmek dediğin
Son bir nefesten mi ibaret azizim
Bilmez misin
İnsan yaşarken de ölür
Umutsuzluk içinde bir cenderede
Sıkışık kalıp
Can çekişirken
Vaadini doldurmaya
Müphem bir vakit varken
Galebe çalar
Kapıyı ümitsizlik
Sonra kendini sevmeyi de
Unutur ya insan
Bekler cam kenarında
Hiç gelmeyecek birini
Ruhu çürümeye başlar
Parçalanmış ruhuyla
Üşür yüreğinin mahzen sokaklarında
Kuş cıvıltılarını da artık duymaz olur
Mevsimler raydan çıkarken
En dip çukurlu melodilerde demlenir
Kapısını çalan o
Aşk ile kendini sevmeyi ögrenmişken
Ah o gidiş
Ah o yâr dediğinin
Yokluğunun belası gidişi yok mu
Sarmal bir çaresizlikle süründürürken
Onda
İnsafsız bir yara açar
Ondan sonrası da yoktur
Derin sevmelerde
Elde kalır sadece zifiri siyah
Ah bilmez misin
İnsanı yaşarken yine insan öldürürür
Bazen elleriyle bazen dilleriyle
Bazen çaresizlikle
Bazen anlaşılamamış olarak
Bazen aldatılarak
Bazen unutularak
En çok da umudlarını çalarak
Soruyorum şimdi sana
Sen hiç cam kenarında öldün mü
Kendini oradan atmadan hem de
Ölme azizim öyle ölme
O safhadan sonra artık yalnız yaşamayı öğrenir
İşte o güne kadar ölü olan sen yeniden doğarsın
Siyah bir kalp ile
Editör: Ümmügülsüm Hasyıldırım
