ÖZGE'Yİ BEKLEMEK
Hepimiz hayatı ıskalaya ıskalaya belki de bir şeylerin yanından geçeriz. Kafamızı ya telefona yahut kaldırıma gömdüğümüzden olsa gerek yörüngemizden geçip gidenlerin kim olduklarını bilmeyiz ve belki de ilgilenmeyiz. Oysa her insan bir dünya değil midir? Kim bilir...
Dün işe geç kalmanın verdiği telâşla otobüs durağına doğru koştururken karşımdan gelenin omzuna çarptım ya da o bana çarptı. O an bunun ayırdına varamadım. Yine de "Affedersiniz!" diyerek bir anlık da olsa durup yüzüne baktım. Benim bu sakarlığıma karşılık donuk bir yüz ifadesiyle karşılaştım. Gözbebekleri bana değil boşluğa bakıyordu. Duymamıştır, diyerek özrümü tekrarladım. Duvara konuşmuştum sanki. Kadında çıt yoktu. Ben bu sessizliği kafamda anlamlandırmaya çalışırken nihayet otobüs ileriden görünmüştü. Adımlarımı hızlandırdım ve önümde bekleyen kalabalığın arasına karıştım.
........
Yoğun geçen bir günün ardından sabahleyin otobüs beklediğim durakta indim ve gene aynı kadını gördüm. Oval bir yüz, taranmamış, omuzlara kadar dökülen kırçıl saçlar, üstünde dizlerin aşağısına kadar uzanan soluk kahverengi kadife bir pardesü ve ayaklarında boyası dökülmüş siyah topuksuz babetler ile bir ileri bir geri yürüyor, ikide bir saatine bakıyordu. Sabahki sessizliği ve hareketsizliği yerini telâşa bırakmış: "Gelmedi, Özgem gelmedi" diyordu.
Kadını bu halde bırakıp eve gitmek içime sinmedi. Yanına yaklaştım: "Teyze! Özge kim?"
Kafasını bana doğru çevirdi: "Kızım."
"Nereye gitmişti senin kızın?"
"Okula."
"Gelir belki. Bir yere uğramıştır." desem de saatin geç olması beni de endişelendirmişti.
"Gelmedi. Yok yok gelmedi."
"Hadi karakola gidelim o zaman!"
...
Acı gerçeği orada öğrenmiştim. Teyze kızını iki ay önce bir şehir magandasına kurban vermiş ve seken bir mermi çekirdeği onu hayattan söküp koparmıştı. Zavallı kadın hayatta kimsesiz kalmış ve bu acıyı kaldıramamıştı. Belki de Özge'sini beklemek, umudunu toprağa gömmekten daha az canını yakıyordur.
