MÜMKÜN MÜ?
Yalnızlar için geceler soğuk
Yalnız ölüm, gecelerden de soğuk
Ruhumu acıtan soğuk değil belki, yalnızlık kurşunu mu?
Sanki tarifi imkansız felaketlerin çığlığı
Kör, sağır, dilsiz amma...
Yaşam kadar korkutucu, ışık hızı kadar seri
Ve bilinmezlikler içindeki cehennem kadar sıcak...
Lakin illa yalnızlık... Bütün zamanları donduran
Kanın akışını durdurup ışığını kaybeden ölü bir deniz
Ninnisiz kalan beşik gibi...
Ve ölüm... Sabaha çıkmayan yaralı bir gece
İçimde buz tutan fersiz bakışların kurşunu...
Yoruldum... Çok yoruldum artık karanlıklardan
Teninde buz gibi soğumaktan çaresiz insanların
Karanlığın yalnızlığında içimdeki çocuğun isyankar çığlığından...
Ve her gün, hüzünler dağını sırtlayıp taşımaktan ölümün...
Eyyy! Her gün ağlayan biçare çocuk yeter artık
Bende gülmek istiyorum, yeter
Acıyan tatlı bir gülüşle yağıp durma
Hayattan önce ölüm bizi tutan ince bağlarla
Aralar mısın hatırama? Gülümseyen bir akşam
Ilık gülüşlerinin gölgesiyle yüklü perdelerini.
İstersen yoksun bırak beni havadan sudan
Yoluma yine çık geçmişteki gülüşlerinle
Hayatı sobeleyip yeni baştan yaşamak için...
Mümkün mü?..
