MAKASLANMIŞ HAYAT
Makası kumaşa değdirdikçe kumaş ağlıyordu. Bir denedi. Olmadı. İki kere. Yok. Üçüncüde kestirip atıverdi. Ne kumaşmış arkadaş! Demeyesin, sen de ibrişim ağlıyordu, ben diyeyim Zehra yalvarıyordu. "Kesme baba; söz kesme ne olur. Eğer kesersen Zehran solar kurur." Kestirip atıverdi Necip Usta: "Sözümün üstüne söz söylenmeyecek bu evde. O kadar!"
Zehra sustu, Zehra başgöz oldu. Anne de olacaktı lakin çocuk düşürmeseydi, "merdivenlerden düştüm" demeseydi. Babası gelmek istedikçe "yorgunum" dedi Zehra. Sonraları kocası çıktı telefona. Zehra işe gitmişti, komşuya gitmişti.Balkonundan başka kafes görmeyen kadın, her yere uçmuştu yahut yer yarılıp içine girmişti. Zira telefonları da açmaz oldu bir vakit sonra.
Necip Usta terzi dükkanındayken bir gün telefonu çaldı. Arayan kısmında Zehra yazıyordu. Yüzünde gül açtı. Fakat konuşan kocasıydı. "Zehra balkondan düştü" dedi damdan düşer gibi paldır küldür. Sendeledi olduğu yerde. Adamcağızın yüreğine inecekti az daha. Sesi titreye titreye:
"Na... nasıl durumu?"
"Sizlere ömür."
Tereyağından kıl çeker gibi çekip çıkarıverdi sözcükleri karşıdaki ses. Elinde tuttuğu telefonu yere kapaklandı. Başını elleri arasına aldı Necip Usta. Sonra dizlerini dövdü. İçini çeke çeke "ah aptal kafam, vah benim talihsiz yavrum!" diye diye ağladı.
...
Zehrası yerini sevmemişti, sevememişti. Köküyle birlikte sökülüp atılmıştı belli ki. Mahkemesi sürdü yıllarca. Necip Usta dişlerini sıktı. Damadı umursamadı. Necip Usta yumruklarını sıktı. Tutulan onca rapora rağmen zanlı koca tutuklanmadı. Necip Usta dükkanında yine kumaş kesti, kalıp biçti. Makas değdikçe Zehrası ağladı.
