KOL SAATİ
Bankın boş olduğunu görünce, yorulduğunu hissetti. Adımlar küçülmüş, dizlerinde kasılma, belli belirsiz bir acı vardı. Yavaşca oturdu. Elleriyle dizlerini ovaladı. Buna bir müddet devam etti. Sonra bir rahatlama hissetti; "Uzun bir yürüyüş oldu. Zorladım kendimi. Bunu tekrar etmemem gerek. Artık yaş almam ilerledi. Yorucu oluyor." diye düşünerek etrafı gözledi.
Bir genç bayan, dut ağacı dibindeki banka oturmuş, kaydırak kayan iki çocuğu izliyordu. Çocukların sendelemesi ile yerinden doğrulsa da düşmediklerini görünce yerine tekrar oturdu. Çocuklar koşa dura gülüşler saçarak merdivene tırmanıyor, yukarıdan aşağıya kendilerini bırakıp bağırış çığırış kendi dünyalarında yaşıyorlardı. Sevinç yumağıydılar.
Seyfettin karşıdan gelen öğrencileri görünce, içinde birşeyler cız etti. Ellerinde karneleri ile birbirleriyle şakalaşıyor, yüzlerinden sevinç akıyordu. Örgü saçlı kız konuştu.
- Annem bizi köye götürecek
Diğer kısa saçlısı, devam etti.
- Biz doğu turuna gideceğiz. İzmir'den uçakla Van'a, oradan Kars'a geçeceğiz.
Oğlan çocuğu çocukluğunu içine attı.
- Ben pazarlarda amcama yardım edeceğim.
İçindeki cızlama geçer gibi olurken gözü kolundaki saate kaydı. Zaman 15.00 doğru yol alıyordu.
Seyfettin annesi ile gelmişti o gün yanına.
- Öğretmenim bu sizin.
O, önce öğrencisinin yüzüne sonra uzatılan ince uzun pakete bakmıştı.
- Bu nedir?
- Hediye.
- Seyfettin ben size ne söylemiştim?
Çocuk annesine döndü.
- Ben size dememiş miydim?
Kadın uzun uzun açıklamaya başlamış, sonunda paket elinde kalmıştı.
Anne ve öğrencisi yanından uzaklaşırken koskoca dağı getirip üstüne bırakmışlarca ezilmiş, kıpırdamadan kalmıştı. Seyfettin'in sözcükleri kulaklarında o günkü gibi dönüp duruyordu.
- Saate baktıkça bizi hatırlarsınız..
...
Emekli bedeninin yorgunluğu dağılınca, yerinden kalkmış, eve doğru yürümeye başlamıştı.
- Ah, benim güzel çocuklarım, ah!
