KARGALAR
Gecelerim gündüz, gündüzlerim gece oldu…Kaç zamandır, tersine yaşıyorum bu hayatı…Fırıncıyım.
Daha gün doğmadan alaca karanlıkta işe giden, sokağımızdan geçen otobüse koşuşturan insanları görürüm hep, eve dönüş yolumda.
Bunlardan birisi de yan binada oturan bir kadın. Saniyelerle yarışıyor âdeta…Çoğu zaman; elindeki çöp poşetini çöp bidonlarının olduğu korunaklı yerin kilidini açıp, çöpünü atmaya zaman bulamaz. Otobüs durağa ya gelmiştir, ya da az ileride görünmüştür. Elindeki çöp poşetini o çöp bidonlarının olduğu korunaklı yerin kapısını önüne bırakır, koşar, koşar…Sürekli koşan çarpık bacaklı sıska Çinli bir kadın o …
Beni neden alakadar ediyorsa işte! Ne zaman görsem, ben atarım çöpünü, yolun kenarındaki ait olmadığı yerden.
Yerler tamamen karlarla kaplı bir kış günüydü. Hava ayaz mı ayaz. Kargaların, yüzeyi buz tutmuş karın altındaki torağı bulup eşelemelerinin, yiyecek namına bir kıymık bulmalarının imkanı yok. Açlıklarından kar yiyorlar…
Çaresiz bir karga; o gün Çinli kadının çöpünü eşeliyordu. Beni görünce altından geçmekte olduğum çam ağacının dalına uçtu, kondu. Dallardaki karlar başımdan aşağıya…Yarısı da ensemden sırtıma doğru buz gibi kayıp gitti.
Kargaların yedi sülalesini sayıyorum içinden. Kızdım kargaya. Gıcıklığına, beş adım ilerideki poşeti çöp kutusuna atacaktım ki…Karganın, kulağımın dibinden alışılmadık uçuşuyla irkildim. Bırak o poşeti yerine! Gıcık herif der gibiydi. Aldırış etmeyip çöp poşetini olduğu yerden tekrar almaya, atmaya yeltendiğimde karga; diğer ağaçtan havalanıp yine aynı sert uçuşunu tekrarladı başımın üstünden.
Meseleyi anladım bu sefer…
Gıcıklığım merhamete dönüştü birden. Aç bu, dedim içimden.
Az ötedeki evime koşar adım vardım. Üşenmedim, dünden, önceki günden kalan bayat ekmekleri küp, küp doğradım, biraz da su serpiştirdim ekmeklerin üstüne. Götürdüm. Karga orada…Hâlâ çöp naylonunu delmeye uğraşıyordu…Leğene doğradığım ekmek parçalarını, karganın yanındaki çayırlığa serpiverdim usulca. Korktu. Taş attığımı sandı zavallım. Yine çamın dalına uçtu, kondu. Tü Allah belanı vermesin diyerek uzaklaştığım yerden kargayı seyrediyorum. Bir tane alsa ağzına…Tadına bir baksa…Ben bu gün aç yatsam da olurdu…
Yanyana dizili binaların köşesinden tam bizim binaların o tarafa dönecekken son kez baktığımda, nereden geldiğini görmediğim bir çok karga ganimete çullanmışlar bile. İnşallah beni karlarla ıslatan karga içlerindedir diye, dua ede ede eve geldim. Huzur içinde uyudum o gündüz. Dedim ya; tersine yaşıyorum hep diye…
