KAPILAR
Mahalle kültürüyle beslenenlere öğretilen algılar vardır: Tahta kapı yeşile boyanmışsa o ev sahibi hacıdır. Tahta kapıysa fakir, demir kapıysa zengindir. Şimdi tüm kapılar çelikten. Kapıdan anlamıyorum artık kimin fakir, kimin zengin olduğunu ya da kimin ne olduğunu.
Kapalı kapılar ardında kimin ne yaşadığını, ne hissettiğini bilemeyiz.
Çocukluğumdan beri dikkatimi çeker kapılar. Davranışlarımda, duygu ve düşüncelerimde sebebini bilmediğim birçok şeyi yazdıkça gördüm. Kapıların da muhakkak bilinçaltında bir köşeye saklandığı bir yeri var da henüz bulamadım.
Yazdıkça kelimelerin de birer kapı olduğunu fark ettim. Kelimelerin nasıl da büyüyüp büyüyüp kocaman mutluluğa döndüğünü öğrendim. Kelimeleri çıkaran sesler de büyüdü, büyüdü, kocaman oldu içimde. Bu arada bir de gönül kapısı olduğunu anladım. Kelime kapısının çaldığı kapı gönül kapısından giriyor içeri ve kocaman bir yer kaplıyor.
Bazı kelimeler de küçülüp küçülüp kayboluyor sessizce. O kelimeleri çıkaran sesler de çıkıyor kendiliğinden.
Kelimeleri daha çok seviyorum artık. Kelimelerin gönlüme yol gösterdiğine inanıyorum.
Kapalı kapılar ardında kimin ne yaşadığı, ne hissettiği bilinmez; kişi bildirmek istemezse. Ben kapalı kapılar ardında kelimelere sarılıyorum, umuda tutunuyorum. Kapalı kapılar ardında kardiyoloji de olsa kelimelerin gücüne inanıyorum ve bir gecede bir kitap bitiriyorum.
Ağız dolusu güleceğimden emin olunca açıyorum kelime kapımı. Kelime kapımın açıldığına gönül kapım da kendiliğinden açılıyor zaten.
Sayfamda ilkokuldan itibaren arkadaşlarım, öğretmenlerim, doktorlarım, avukatlarım, dostlarım var. Onlar beni gayet iyi tanırlar.
İnsan kişiliği ailesinden gördüğü gelenek, aldığı terbiyeyle oluşmaya başlasa da akrabalar, arkadaşlar, öğretmenler, tanıdıklar, hatta tanımadıklarla; duyduğu sözler, dinlediği parçalar, seyrettiği filmler, kurduğu hayallerle oturur.
Bana kelime kapısını açan, hayatıma yön veren, beni ben eden herkese çok teşekkür ederim.
