GÖNÜL
Yolun başındayız ne çıkar diyen yaşlar
Hayat büyütemedi, boş boş yaşayanlar
Yazık su misali akıp giden güzelim yıllar,
Sanırki dört mevsim baharını yaşar,gönül
İnsanın kovan gibi vardır bir boşu bir dolusu
Hani Karun’un malı mülkü hazineleri sarayları
Bedenin yerini tutmaz yemenin ipek kumaşı
Hiç itibar eyleme mala şana şöhrete gönül
Burası fani dünya,sıla değil,çile dolu gurbet
İnce denilen hayat çizgide kendini sına gönül
Kimi sessiz dağlara çıktı kimisi düştü çöle
Abad ol aşk ile,aşk ile yana yana yan gönül
Feryat figan eylesen de,olmaz ki seni duyan
Karşı dağlar görünmez,bak bürümüş duman
Sar beline sevda silahını,gönül aşkınla kuşan
Gönülden Sevdalara düştün,bilirim gönül
Ağlama sen gönül,derde,kedere, belaya
Dua eyle yalvar, yakar kadir Mevla’ya
Gayrı sabır eyle, sen bu çile dolu dünyaya
İçten,can özünden yanarsın, bilirim gönül
Toz kondurma darda,zorda,şerefe onura,
Leke sürme içindeki o güzelim nura,
Maşa olma ister zalim zincir vursun koluna
Her daim ilim irfan ışık olsun yoluna gönül
Dünya gözü fani olana şeylere bakar,
Gönül görünce ,bâki der vuslata hazırlar,
Beden, niyet ile ameli güzin yapar,
Amel toprakta mekânı aydın kılar,gönül
