GECEYE YOLCULUK
Yanımda bir yol kitabı.
Çok okunanlardan.
Taze çekilmiş, suya tüm lezzetini bırakmış sıcacık sade kahve.
Yol müzikleri.
Kalem.
Defter…
Bir trenin vagonunda aynı yola çıkmış, farklı hikâyelerde insanlar.
Önümdeki genç, telefonundan bir aşk filmini izliyor.
Müziklerini sevdiğim bir film bu.
Az önde iki arkadaş derin sohbette.
Kız, oğlana tane tane cümleleriyle ailesini anlatıyor.
Babasının fedakârlıklarını.
Annesinin sevecenliğini.
Ailesinin sıcak öyküsü tüm vagona yayılıyor.
Hemen önlerine bir anneyle küçük kızı oturuyor.
Ufaklık cam kenarını istedi ama şanslarına duvar denk geldi.
Üzülse de resmine kaptırdı kendini.
Dağ tepe boyuyor rengarenk.
Yanımdaki amca arada telefonunu alıp mesaj yazmakla meşgul.
Arkadaki genç grup kendi halinde…
Hepimizin ortak yanı elimizdeki telefonlar.
Pencerelerimizden akıp giden manzarayı kaçırıyoruz çoğu kez.
Oysa nasıl güzel bahar kareleri var.
Ağaçlar.
Evler.
Yaşamlar akıyor yol boyu.
Ardımız sıra bırakıp hızla uzaklaşıyoruz.
Anda kalabilenler mutlu.
Bir kitabın sayfalarında kaybolanlar.
Kendi hikâyesini yazmak için yol alanlar mutlu bu dünyada.
Biliyorum.
Çünkü mutluluk değdiği yeri renklere boyuyor.
Çünkü mutluluk yol almakta.
