GECEYE KÜSEN KADIN
Ne çok yarım kalmış hikâyeye şahitlik etmiş
Ah! Şu şu tren garları...
Bir yanda kavuşmalar yaşanırken,
Bir yanda hep hüznün gözyaşları…
Her siren sesinde
Bir kadının hiç duyulmayan feryad-ı figan susuşları…
Bir bavula sığdırdığı onca anıları.
Geride bıraktığı yaşanmışlıkları...
Her vagonda yaşananlar,
Hüzünlü bir yol hikâyesi...
Her durakta başlar
Ve biter,
Hiç kavuşamayanların hikâyesi...
Kara tren gecikir belki hiç gelmez.
Gelse de ne farkeder ki beklenen hiç gelmez...
Ne umutlar söner beklerken,
Kalbinde derin bir hüzünle.
Kaç tren geçti dönen yok hiç seferinden...
Akşamın ayazında nereye gideceğini
Bilmeden bir bavul dolusu hikâyesiyle
Bekliyor kara treni,
Bahtının karasıyla
Hayata bir sıfır yenik başlayan kadın...
Düşlerinden kurşun yiyen,
Umutsuz ve yarınsız,
Çaresiz bir serçe kuşu
Küsmüş geceye...
Sis basmış gamlı hazan gönlünü,
Siren çalıyor kara tren,
Son kalan yolcusunu almak için,
Biner gecenin son trenine
Geceye küsen kadın,
En pür telaşsız haliyle...
Artık yolculuk nerede biterse
