ESKİ DOSTLAR
Yolda karşılaştılar. Birbirlerini gülerek selamladılar. Ayaküstü, hal hatır sordular. Çoluk çocuktan, eşten, dosttan ve akrabadan söz ettiler. Yüzlerinden gülüş, dillerinden tatlılık akıyordu sanki.
Çocukluk arkadaşıydılar. Ayrı sokaklarda yaşamış olsalar da, aynı çevrede doğup büyümüş, aynı okullara gitmiş, kınasında, düğününde birlikte olmuşlar; yaşı gelenlerin kınasını yakıp, asker eylemiş, mevlüdünde el açıp; “Amin!” demişler, hayırlarında yemek taşımış, yardımlaşmış, ortalığı derleyip toplamışlardı. Hıdrellez de çamlığa doluşmuşlar, çam ağaçlarına kurulan salıncaklarında sallanmışlar, ekmeklerini bölüşüp, dertleri ile dertlenmiş, sevinçleri ile havalara uçmuşlardı.
O güzel yılların delikanlılarından mektuplar almışlar, pembe kağıtlara yanıtlar yazıp manilemişler, yine pembe zarflara katıp, küçük kardeşler ile yollamışlardı. Bu uğurda, küçük kardeşlerin blöflerine razı gelmişler, bir isteklerini iki etmemişlerdi.
Ellerinde tığlarla, karyola, yastık başı, sehpa üstü örtüler işlemişler, kanaviçeleri geyikler, güller ve karanfillerle süslemişlerdi. Yazmalara iğne oyaları işlemişler, kısmeti çıkan arkadaşlarına çeyiz desteği yapmış, uzak memleketlere gelin yollamışlar, birlikte türküler söylemişlerdi.
Mahalle artezyeninin dili olsa söylese, dedikoduları ortalığa akıtıverse… Toprak testilerin, bakır bakraçların, teneke kovaların her biri dile gelse keşke. Komşu evin oğlunun dışarı çıkması için, çeşmeden doldurulup avluya dökülen o içilesi sular...
Aslanağzı, karanfil, kara sevda, yaprak güzeli saksılarının bakımı.. Birer kırımlık dal ricaları...
Hepsi geride kaldı…
Neslihan; bir kız, iki oğlan çocuğunun annesi. Kocası marangoz Hüseyin…
Sabriye de; iki kız çocuğunun annesi. Onun kocasıysa, Tekel Müdürlüğü’nde katip.
Neslihan ve Sabriye… Yaşamın, ayrı mahallelere hane açtırdığı iki çocukluk arkadaşı…
Ayak üstü konuşabildikleri kadarını konuştular. Sorumlulukları vardı. Konuşmayi daha sonra birbirlerinde devam ettirmek sözüyle vedalaştilar.
“İlk fırsatta beklerim” dedi Neslihan.
“Gelirim” dedi Sabriye; “Ben de ilk fırsatta beklerim”
“Gelirim” dedi Neslihan.
Birbirlerine iyi günler dileyip el sallayarak ayrıldılar, tüm o eski yaşanmışlıkların ve dostluklarının hüzünlü mutluluğu ile…
Editör: Ümmügülsüm Hasyıldırım
