ÇEVRENİ KORU
Sürekli, "Çevreni koru, çevremizi koruyalım," gibi bir sürü cümle duyuyoruz.
Günün her anında çevremizle ilgili haberler, demeçler, dilekler ve bir çok etkinlik...
Ağaç eksilmiş; betonların arasında az bir toprak parçası bulursak şanslı sayıyoruz kendimizi.
Oysa ağaçlar, kısaca doğa yoksa biz de yokuz!
Almış bizi bir yok etme ve sil baştan yaratma hırsı, kimse önüne geçemiyor!
"Yapma, etme!.." diyenleri musait bir yerde bırakıyoruz biz.
'Çevremizi Koruyalım' etkinliklerinde en çok çığırtkanlık yapanlar da nedense yine biz.
Doğa desen, ormanın yeşiliyle denizin mavisini ayıramayan yine biz.
Offf, Doğa! Dehşet verici derecede güzelsin.
Benim beton yığını, ne yapsam güzel olmuyor!
Hem ben yaratıcı insanım, sözde.
Ama sen, sen var ya daha yaratıcısın.
Benim beton yığınlarım bile bu kadar uyumlu değil.
Hayranım sana doğa.
Oysa ben de senin bir parçanım, seni yok eden. Sana zarar veren bir parçan.
Sensiz yaşam yok.
Evet, bilincindeyim ama yine de kafama koyduğumu yapmaktan vazgeçemiyorum
Huyum da kurusun, ellerim de birbirine dolanıp kalsın, sana zarar vermek istediğim an.
Çöplerime bile sahip çıkamazken ben
çevremi nasıl koruyacağım?
Yine: "Başkası korusun," deyip sıyrılacağım sorumluluktan.
Kuşların ötüşünü dinlerken, onları kuş kafeslerine kapatan ben;
sahlep canım çekince, ormandan kökleyip yok ettiğim bitkiler gelecek aklıma.
Ah! Ben insan, güya güç sahibi.
Değilim işte!
Hala depreme bir çözümüm yok.
Hala sellerin önünde duramıyorum.
Kalkmış seninle yarışıyorum
boyuma posuma bakmadan.
Ah Doğa! Sen benim burnu Kaf Dağı'nda olan, ama zayıf egomu mağzur gör.
Daha yeşil ve mavi dolu mutlu huzurlu günlere.
Dünya Çevre Günü kutlu olsun.
