BU YÜZDEN ÖĞRETMEN OLDUM
Ne zaman üşüse ellerim
Ne zaman titresem kışsız
Kalabalık yalnızlıkta
Düşsem
İtilsem uçurumlara
Bir çocuk güldü
Gözlerinden yüreğime
Yıkılsa omuzlarım
Dertlerin ağırlığında
Sırtladı okul kapısında bir çocuk
Sarılıp ceketimin ucuna
Kızsam
Yitse umudum insanlardan
Küçük bir el tuttu yalansız
Gülüşünü sardı yarama
İnandım yarınlara
Durdum durdum da dağlar gibi
Ağlasa bir çocuk
Çöktüm dizlerimin üstüne
Gözleri o yaşlı gözleri
Kirpikleri delsin diye yüreğimi
Kimisi baba dedi
Kimisi amca
Kimisi öğretmenim
Kimi şımarıktı
Babasının parası kadar
Kimi yetim
Kimi susamıştı bilgiye
Hasret sevgiye
Ama kirsiz
Ama yalansız
Baharda çiğ tanesi kadar temiz
Sevda yazdım tahtaya
Mavi tebeşirler bulup
Bilsinler diye özgürlüğü
Tanısınlar diye Mustafa Kemal’i
Karalar çizdim
Öğrensinler diye tarihi
Kırmızılarla yazdım isyan isyan
Türküler söyledi dilim
Her tenefüs yankılanan
Ne zaman yorulsam
Uzaklaşsam düşlerden
Bir çocuk çekip aldı beni
Bu yüzden öğretmen oldum
İşte bu yüzden
