BEN BİR ŞİİRİM
Bilirim ben annesizliği
Bilirim sevginin öksüz delisini,
Ömrün fakir yetim çocuğunu
Çünkü benim içimdir yaren olan,
Tüm bu olanlar beni ilgilendiriyor
Ve dert edinenler de benden,
Benden olmayanların alkış tutmasını da beklemem.
Ben öyle şiirim ki!
Ölüm zamanım, yaşayan ölüler
Kör olmuş, gören gözler.
Sevgi anlamayan kalpler,
Yaşama ritimsiz, tempo tutmuş
İnsanlar ah insanlar!..
Mümkündür sevmeden sevilmek
Ah o yalaka yavşak insanlar...
Duygunuzu atın bir kenara
Lazım olmaz!..
Anne ölümsüzdür,
Baba ölümsüzdür!
Ve siz çok alametli bir yaratıksınız…
Gel gör ki
Mısralarım gerili yay,
Annesizliğim mızrak gibi fırlar,
Göğüs yaraları oluşur,
Yıllarca sürecek.
Ölüm sesleri duyulur,
Yırtık bedeninizde.
Acıyı dindirecek sevgiden iğne;
Yamayacak anne, baba sesi de yok artık.
Mezar yerleri de benim için
Ve gül kokuları...
Vermem, veremem
Ben kazdım,
Ben ektim,
Ben yaşamış şiirim!
Bilirim iyiliğin akıbetini,
Bilirim kötülüğün akıbetini de
Boş deseniz de aslında
Doludur altı üstü, sağı solu.
Göremeyen sizsiniz, siz!
Ben öyle şiirim ki
Sararan kimsesiz çiçekler misali,
Değen bir el yok;
Sulayan, hayat veren.
Sadece bir gök yüzü, yaratılan
ve yağmur...
İnsan sevgisi köklerimde
Can bulur bahar gelince
Ben bir şiirim.
Editör: Nevin Bahtışen
