AŞK VE NEFRET...
Sabah rüzgarı, efsunlu eserken gönlümde
Akşamın hüzünleri cirit atıyor yüreğimde.
Gökyüzü kararmış cumartesi yağmurları
Belli ki içini dökecek yeryüzüne sessizce
Yağmurun intihar ederek düşen her damlası
Bana mavi hayaller kurduruyor, penceremde.
Ahhh! Bir de karamsar olmasa şehrin görünen hali
Hayallerimi coşturacak yağmurun toprakla kucaklaşması
Umutlarımı sevdiklerim öldürdüğü günden beri…
Anlamsız bakışlarım dolanıyor odamın her köşesinde
Düşünüyorum, yağmurun toprakla ağlaştığı noktasında
İliğime işleyen yokluğunla ısınmıyor ellerim, buz gibi ayaklarım.
Yorgunum... Zaman çılgın bir nehir misali akarken
Geçmiyor yüreğimdeki paramparça dağınık acıların
Dağıldık, kopamayız dediğimiz yerden paramparça olduk
Şimdi aşk bir yerde, nefret bir yerde akarken kirpiklerimden
Giden sensin! Hoş kalan da sen, neredesin, gülüyor musun?
Ruz-i cezada kim haklı bilinmez ama
Ne kadar da zormuş insanın özlerken nefret etmesi...
Editör: Nevin Bahtışen
