ANNEMLE BİR KIŞ GÜNÜ
Hatırlıyor musun anne?
Ben hiç unutmadım
Soğuk ve fırtnalı bir kış günü
davar gütmeye gitmiştik.
Ellerim üşüyor ve titriyordum,
Ateş yakmamız gerekiyordu
Ve sadece iki kibrit çöpümüz vardı.
Bir yakabilsek şanslı sayacaktık kendimizi.
Bir ardıç ağacının altında,
Biriktirdiğimiz çalı çırpıyı tutuştururken,
Bir damla suya yenik düşmüştü ilk kibrit çöpü.
Ve ben üşümeye devam ediyordum.
O ateşin yanması gerekiyordu ama olmadı.
Çünkü rüzgâr son kibriti de söndürmüştü.
Ellerimi avuçlarına alıp ısıtmak istiyordun
Ve başarmıştın fakat sen üşüyordun be anne!
Çünkü yanında senin annen yoktu.
Yırtık ayakkabıma karlar girmiş, çorabım ıslanmıştı.
Çorapsız kalmak pahasına,
kendi çoraplarını bana giydirmiştin.
O gün ben,
Ellerim sıcak ve kuru çoraplarla gelmiştim eve.
Senin çorapsız kalmandan utanarak…
O son utanışım oldu ama anne!
Kendi elimi kendim ısıtmayı,
Kendi çorabımı almayı kafama koymuştum
Ve çok kışlar gördüm güzel annem.
Hiçbir kış beni senin yokluğun kadar üşütmedi.
Çok baharlar gördüm,
Hiçbir çiçek senden güzel olmadı.
Ve çok ateşler yaktım anne!
Hiçbir ateş
Ama hiçbir ateş senin sıcaklığını vermedi
Anne!
Vermedi, vermedi…
