ANNEM
Dışarıda bulutlu gökyüzü
Bak nasıl pencere ağlıyor bakışlarımda
Yol üzeri kimsesizlik içinde gözlerim
Giriyor içime damla damla annem
İsyancı kalbimin tam kıyısında
Kan kırmızı hayallerim öldü ölecek
Zor zaman büyümek
Beni içeri atıyor varlığım
Demir parmaklı bir yaşam
Nasıl da kelepçeli ellerim
Mezarlar burada zihnimde anne
Ve uzak hayaller yakasından
Ellerimi sana gönderiyorum
Tut boşluğa düşmesin parmaklarım
Kırık dökük kemikler
Toprak altına gömdüğüm umutlarımı yeşertiyor
Alıver beni de ölü kollarına sarıver
Toprakla karışan cennet gittiğin
Bastığın her yer ızdırap izi bana
Duy nasıl yanıyorum alın terinde
Yedirdiğin ekmekle doydum azaba
Susamış bebekler gibi hararetlliyim yokluğuna
Süt emiyorum mezarlardan
Çocukken ne kadar yumuşaktı kucağın
Dizlerinin yorgun tepelerine
Asıl şimdi şimdi başımı yaslamak
Yeşermiş özlemimi saklamak
Çileli ömrümün gelişini öldürmek istiyorum
Şimdi bilsen
Seni ne çok yaşatmak istiyorum anne
Öp yanaklarımı zihnimde dirilişinin hatrına
Omzuma yükle gülüşlerini
Ölmeyen hasretin yorgunluğunda
Kucak kucağa uyuyalım anne
Gittin biliyorum
Lakin sen hiç ölmedin anne
Bak nasıl da doğuyor varlığın şiirlerin ovasında
Bak nasıl seviyorum seni duygularımın okyanusunda
Tutun bana hadi yüzelim
Editör: Hamiyet Su Kopartan
