ANLADIM AMA...
Kalbimi kıran ne kadar cümle varsa hepsini biriktirdim.
Ne kin duymak ve ne de hesabını sormak değildi amacım. Söylesem onlara batacak, söylemesem canımı acıtacaktı.
Yakan olmaktansa yanmayı seçtim. Küle döndükçe bedenim, kul oldu yüreğim. Gönül bağlarını biraz gevşettiğimde gerçek dostlukların nereye kadar gittiğini de görmüş oldum.
Gitmek isteyenler kopardı bağlarını. Çayır çimen düz gidenler birgün otlar sararınca geri dönmek istediler.
Gözümden düşenleri de sesizce gönlümden düşürdüm. Kırmadan dökmeden...
Sessiz kalmak konuşmak kadar yormuyormuş, anladım. Ağaçlar da sessiz, güneş de sessiz, ay da.
Toprak da sessiz, bitkiler de. Bütün gürültüyü çıkaran insanlar olunca, sessizliğe kaçma isteğini daha iyi anladım.
Marifet, haklı olmak için çok konuşmak değil, susman gerektiği yerde durman ve ihtiyaç duyulduğunda aranan olmakmış.
Anladım ama...
