YOK SAYMAK
Önce gönlü doymalı sevgiye.
Besmelesiz yenen yemek gibi doymaz nefis dışardaki sevgiye. Sevdin mi, ölene kadar. Alışmalı hafiften sitemli kavgalara. Kavgada bile sevgi şikayet edilmeli.
Küsünce kapıyı çarpıp kaçmamalı dışarı, yan odaya saklanmalı, seviyorsa gelip bulmalı. Elma, armut da beraber yenmeli.
Küstüysen yemeğin tuzunu kaçırmalı, anlamalı kızgın olduğunu. Küs de olunsa, çay mutlaka ocakta demini almalı barışana kadar, yanında kek de olmalı.
Bir görüşte aşk var mıdır bilemem, iki gönülde aşk varsa bitmez bu sevda.
Ne başkalarının evi, eşyası, arabası bizi ilgilendirmemeli, ne de gezip tozdukları. İmrendiğin insanların senin ne yaşadığından haberi yoksa, sen de ne yaptıklarına takılma yok say.
Aşkı bitiren kıyaslamak, anlaşılmamak, birbirini yok saymak, özenti.
Bir ömür harcanır yuva kurulur, o yuvada en güzel günler yele savrulur. Bir evde “ben” değil, “biz“ dedikçe huzur vardır. Ne erkek, ne de kadın diye ayırt etmeksizin saygı, hoşgörü evimizin başköşesinde durmalı. Bir evde en çok seven, üstün olmalı.
