YAŞAM KÖŞELERİ
Öyle bir adam;
Sevgide arşa ulaştı
Yaşayamıyor duygusuz,
Varoluşu bir zafer, insana dair
Gülümsemesi tüm çocuklara, tüm insanlara,
bir aşk gerekliliği doğaya bakışı.
Dereler akarken, içine verdiği titreme ve gül açarken, gönlünün büyümesi...
Çıplak ruhlu insanlara kör gözleri...
Beklenen olmadı!
Olmayacak da, tüm o boş hayalleriniz idam edildi...
Artık aralık gidiyordur,
Yanar dalların yüreği...
Yapraklar ölmek için yarışdadır, ağaçlar öksüz ve yetimdir artık!..
Kalbi konuşuyor adeta:
Sarılmak buraya kadardı, artık kara kış geldi, üşüdü eldivensiz minnacık çocuk elleri, döküldü o narin vücutlarından yapraklar, bir bir soldu.
Yaşanacak bir dünyaları da ellerinden alınmış.
Her yeşil yaprağa rüzgar dadanmış, artık sararmış, düşmüş toprağa, mis kokulu çiçek bahçeleri de birer birer çürümüş.
Adam düşünmüş;
Kurtarmak lazım, toplayıp tüm bu güzellikleri
Sürmek lazım yüze.
Solmaya yüz tutmuş, sevgileri vücuduna iliştirmek…
Kış ardı gelen,
Çocuksu anıları düşüncelerinde kanarken.
Ölü bir ağacın dallarını yağmur yaşattığı gibi,
Yarının fidanlarına sevgi gerek, ebedin gülmesine katkı gerek....
Açıkçası ben;
Dün, gözyaşlarına boğulmuşken, şu sevgi yoksunu insanları sevindirmek istemem.
