UTANIYORUM ÇOCUK
Ah be çocuk!
Ne kalemim şiir karalamak istiyor,
Ne kâğıt benim gibi düşünmek istiyor…
Benim içim yandığı gibi.
Ülkem de yanıyor!
Doğmadan ölen bebeklere mi yanayım?
Hayal kurmasını yasaklayan zalim
Barut seslerinin mermilere meşale tutmasına mı?
Nasıl anlatayım?
Utanıyorum!
Ah be çocuk!
Sözde senden büyüğüm...
İnan senden büyük olmaktan utanıyorum.
Anlatamıyorum!
Ah, be canım!
Sana oyuncak alamadım,
Sana masallar anlatamadım,
Kitaplar okuyamadım…
Şimdi sen aklının erdiğince manşetlerde büyükleri tanıyorsun.
Ah be çocuk!
Utanıyorum gözyaşını silmeye...
Sana mavi umutlar bırakamadım.
Gülüp oynamak yakışırken sana,
Sen pusmuşsun, bir duvar dibinde.
Sen ağlarken ben kahroluyorum çaresizliğime…
Şehit babanın ardından, ellerin yine koynunda...
Sarılsam acın hafiflemez bilirim.
Yine de sarıl bana şehidimin son hatırası...
Bırak kalem utansın!
Bırak kâğıtlar çığlık çığlık yırtılsın hırsından...
Ben çok utandım çocuk senden.
Sen yine de sarıl bana, beni affedebilirsen sarıl!!
